ROZDZIAŁ I

     Lipiec dobiegał końca. Niemal codziennie żar lał się z nieba, więc mieszkańcy Privet Drive opuszczali swoje chłodne mieszkania tylko wtedy, gdy zmuszały ich do tego okoliczności. Wszyscy mieli dość takiej pogody i z utęsknieniem wyczekiwali jakichś zmian.

Nadszedł kolejny poranek. Na ulicy nie było widać żywego ducha. Dopiero kiedy promienie słońca rzuciły pierwsze światło na okoliczne domy, widoczne stały się oznaki budzącego się miasta. Jedną z nich był ciemnowłosy młodzieniec, który w domu pod numerem 4 otworzył okno, usiadł na parapecie i zaczął przyglądać się sąsiednim budynkom.

Harry, bo tak nazywał się chłopak, miał szesnaście lat, czarne jak smoła włosy i zielone oczy, które chował za okrągłymi okularami. Wyglądał jak typowy nastolatek. Od swoich rówieśników różnił się jedynie tym, że pod workowatymi ubraniami skrywał szczupłe ciało, na czole miał bliznę w kształcie błyskawicy, a jego ulubionym zajęciem było obserwowanie innych ludzi.

Gdy niemal wszyscy sąsiedzi zaczęli szykować się do pracy, Harry zeskoczył z parapetu i rozmasował zdrętwiałe nogi. Wziął z szafy czysty ręcznik, ale zanim wyszedł do łazienki, zerknął jeszcze na stojącą na biurku klatkę. Była pusta. Poczuł ukłucie w sercu, bo Hedwiga, jego sowa, jako jedyna w domu nie traktowała go jak trędowatego.

Nieobecność skrzydlatej przyjaciółki doprowadziła także do tego, że Harry wrócił myślami do wydarzeń, które miały miejsce miesiąc temu w gmachu Ministerstwa Magii. Wtedy to razem z przyjaciółmi stoczył walkę ze śmierciożercami - poplecznikami Lorda Voldemorta. Starcie zakończyłoby się pomyślnie, gdyby nie jeden dość istotny szczegół - w pojedynku z Bellatrix Lestrange zginął jego ukochany ojciec chrzestny, Syriusz Black.

Niespodziewane trzaśnięcie drzwi od samochodu sprawiło, że wyrwał się spod wpływu bolesnych wspomnień i pognał do łazienki.

Po szybkiej kąpieli stanął na miękkim dywaniku i przejrzał się w lustrze. Choć nigdy dotąd nie zwracał szczególnej uwagi na swój wygląd, i tak zauważył, że w ostatnim czasie bardzo się zmienił.

Jego twarz stała się bardziej pociągła i męska. Czarne włosy jak zwykle były rozczochrane, ale pierwszy raz w życiu uznał to za zaletę, nie wadę. Udało mu się także trochę podrosnąć, a dzięki ciężkiej pracy w ogrodzie jego sylwetka znacznie się poprawiła. Co prawda nadal był chudy, ale wyraźnie zarysowane mięśnie brzucha i rąk skutecznie odwracały od tego uwagę. Dodatkowo na jego twarzy pojawił się delikatny zarost. Chyba powinienem zacząć się golić - pomyślał, przejeżdżając ręką po szczęce.

Niedługo później wrócił do pokoju. Gdy wszedł do środka, zauważył, że na biurku siedziało pięć sów, w tym jego Hedwiga. Uśmiechnął się szeroko i odebrał przesyłki. Odwiązawszy wszystkie paczki i listy, jeden z posłańców od razu wyleciał przez okno, reszta zaś podleciała do klatki i spojrzała na niego błagalnym wzrokiem. Domyślając się, co oznaczały te spojrzenia, napełnił miseczki specjalną karmą i świeżą wodą. Sowy zahukały z wdzięczności i zaczęły skubać jedzenie, on tymczasem rozerwał pierwszą kopertę i wyjął z niej zapisany do połowy pergamin.       

Harry!

Wszystkiego najlepszego w dniu urodzin! Chciałbym przeprosić, że minął prawie miesiąc, a ja nie zaprosiłem Cię jeszcze do domu. Tata nie może dostać wolnego, a mama nie chce się nigdzie bez niego ruszać.

Wczoraj postanowiłem jednak porozmawiać z nimi na Twój temat. Wyjaśniłem im, że nadszedł czas, abyś w końcu do nas przyjechał. Na szczęście mama mnie poparła i postanowiła wziąć sprawy w swoje ręce. Zażądała od taty, żeby wziął wolne, albo wyrwał się z pracy na kilka godzin. Tak więc jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, pod koniec tygodnia rodzice zabiorą Cię do nas na resztę wakacji! Nie mogę się już doczekać!

Do szybkiego zobaczenia

Ron

PS Dostałeś już wyniki SUM-ów? Ja oblałem wróżbiarstwo, historię magii i eliksiry. W końcu nie będę musiał patrzeć na tego starego nietoperza. Od tych jego tłustych włosów chciało mi się rzygać.

Po przeczytaniu listu Harry szczerze się uśmiechnął. Tęsknił za przyjaciółmi, dlatego wieść, że niedługo się z nimi zobaczy, podniosła go na duchu. Wiadomość Rona pozwoliła mu także zrozumieć, dlaczego jedna z sów od razu po dostarczeniu przesyłki wyleciała przez okno; prawdopodobnie przyniosła wyniki jego egzaminów.

Standardowe Umiejętności Magiczne były mieszanką wyczerpujących testów i jeszcze trudniejszych zadań praktycznych, a ponieważ Harry nie potrafił przewidzieć, jak sobie z nimi poradził, postanowił chwilowo tego nie sprawdzać. Wziął natomiast drugą kopertę, w której - jak się okazało - znajdował się list od Hermiony.

Kochany Harry!

Sto lat z okazji Twojego święta! Mam nadzieję, że tegoroczne urodziny będą udane i że spodoba Ci się mój prezent. Nie bardzo wiedziałam, czy będzie pasował, ale teraz myślę, że podjęłam słuszną decyzję.

Od Rona dowiedziałam się, że niedługo mają zabrać Cię do Nory. Liczę, że rodzice zgodzą się na mój wyjazd i będziemy mogli się tam zobaczyć. Tak się za Tobą stęskniłam!

Chciałabym jeszcze dodać, że domyślam się, jak musisz się czuć po tym, co stało się w czerwcu. Harry, zdaję sobie sprawę, że łatwo tak mówić, ale to nie koniec świata... Masz jeszcze mnie, Rona, Ginny, Hagrida i wielu innych. Wiem, że może Ci być ciężko, ale wierzę, że nie wpakujesz się przez to w żadne kłopoty.

Całusy

Hermiona

PS Ron napisał mi, że oblał SUM-a z eliksirów. Jak myślisz, kto będzie bardziej zadowolony – on czy Snape? Ja zdałam wszystko, ale dalej nie wiem, czym się zajmę, kiedy skończymy szkołę.

Tym razem Harry się nie uśmiechnął. Słowa Hermiony sprawiły mu radość, tyle że kolejne wspomnienie o SUM-ach doprowadziło również do tego, że nie potrafił wyzbyć się z głowy czarnych myśli. Co jeśli nie zdał żadnego egzaminu? Wyleją go ze szkoły? A może będzie musiał powtarzać rok?

Czując narastający niepokój, postanowił jak najszybciej sprawdzić uzyskane wyniki. Drżącymi palcami rozerwał kopertę i... upuścił pergamin na podłogę. Podniósł go, z nerwów wstrzymując na chwilę oddech.

Wyniki Standardowych Umiejętności Magicznych Harry'ego Jamesa Pottera:

PRZEDMIOT	TEORIA	PRAKTYKA
Astronomia	Zadowalający	Zadowalający
ONMS	Powyżej Oczekiwań	Powyżej Oczekiwań
OPCM	Wybitny	Wybitny +
Zielarstwo	Powyżej Oczekiwań	Powyżej Oczekiwań
Zaklęcia	Wybitny	Wybitny
Eliksiry	Wybitny	Powyżej Oczekiwań
Wróżbiarstwo	Zadowalający	Okropny
Transmutacja	Powyżej Oczekiwań	Wybitny
Historia Magii	Okropny	-

Gratulujemy uzyskanych wyników,

Ministerstwo Magii.

Przeczytawszy wszystko dwa razy, Harry nie mógł uwierzyć własnym oczom. Nie zdał tylko wróżbiarstwa i historii magii! Nie przejął się zbytnią tą wiadomością, bo i tak rozważał zrezygnowanie z wróżbiarstwa, a historia magii była nudna i nigdy szczególnie go nie interesowała.

Zaliczenie czterech przedmiotów na Wybitny? Tego po prostu się nie spodziewał. Owszem, z obrony przed czarną magią zawsze był najlepszy i mogła się z nim równać jedynie Hermiona. Ale co z resztą? Z transmutacją, zaklęciami i eliksirami? Przecież nigdy nie wyróżniał się na tych zajęciach, szczególnie na eliksirach. To się Snape zdziwi, jak mnie zobaczy.

Schyliwszy się po kolejny list, Harry coś sobie uświadomił. Dzięki zdaniu SUM-a z eliksirów nadal miał szansę na zostanie aurorem. Dostał najwyższe oceny z przedmiotów, które były brane pod uwagę przy rozpatrywaniu wniosków osób ubiegających się o zostanie łowcą czarnoksiężników. Teraz tylko należało utrzymać dobry poziom i może w końcu wszystko zacznie się układać.

Zapoznawszy się z wynikami egzaminów, wrócił mu dobry humor. Ponieważ nic nie mogło mu już go zepsuć, wziął do ręki ostatni pergamin, na wierzchu którego widniała pieczęć Hogwartu, i szybko przeczytał wiadomość.

Szanowny Panie Potter!

Pragniemy przypomnieć, że kolejny rok szkolny rozpoczyna się 1 września. Expres do Hogwartu ruszy z Dworca Cing’s Cross z peronu 9 i 3/4 o godzinie 11.

Chcielibyśmy poinformować, że w tym roku w Hogwarcie uczniowie szóstego roku będą mogli uczęszczać na lekcje przedmiotu, którego nie uczyli się w poprzednich latach. Jeżeli jest Pan zainteresowany uczestnictwem w zajęciach z numerologii lub antycznych run, prosimy o niezwłoczne wysłanie odpowiedzi.

Z poważaniem

Minerwa McGonagall – zastępca dyrektora.

PS Został Pan mianowany nowym kapitanem drużyny Gryffindoru. Z całego serca gratulujemy!

Harry otworzył szeroko usta i z niedowierzaniem wpatrywał się w ostatnie zdanie. Zaraz potem zerwał się na równe nogi i zaczął podskakiwać z radości. Zdał bardzo dobrze egzaminy i został kapitanem drużyny quidditcha! Czy mógł chcieć czegoś więcej?

Euforii nie było końca, ale gdy pierwsze emocje opadły, zaczął się zastanawiać, czy zapisać się na dodatkowy przedmiot. Jak oni to sobie wyobrażają? Przecież powinienem uczyć się numerologii i antycznych run już od trzeciej klasy, a teraz nagle miałbym zacząć na nie chodzić, jak gdyby nigdy nic?

Potrzebował nieco ponad dziesięciu minut, by podjąć jakąkolwiek decyzję. Ostatecznie zdecydował się zapisać na antyczne runy. Nigdy nie był wielkim miłośnikiem nauki, ale doszedł do wniosku, że dodatkowe zajęcia mogą mu się przydać. A jeśli w przyszłości zmieni zdanie, to przynajmniej nie będzie żałować, że nie spróbował. 

Pokiwał głową, utwierdzając się w swoim przekonaniu, a potem wziął czysty kawałek pergaminu i napisał krótką wiadomość. Zaraz potem stanął przed Hedwigą i spojrzał na nią przepraszająco.

– Mogłabyś dostarczyć tę wiadomość do Hogwartu?

Hedwiga zahukała cicho i delikatnie uszczypnęła go w palec, dając mu tym samym znak, by się nie martwił.

– Dziękuję. Jesteś wspaniała! – odpowiedział z uśmiechem, po czym przywiązał wiadomość do jej nóżki.

Hedwiga obtarła się o jego dłoń, a potem wyleciała przez okno. Harry przez chwilę ją obserwował, a kiedy w końcu zniknęła mu sprzed oczu, pozbierał skrawki podartych kopert. Kiedy wyrzucił je do kosza, usłyszał krzyk wujka Vernona:

– Co ty tam robisz, gówniarzu?! Złaź na dół, natychmiast!

Harry przewrócił oczami i niechętnie ruszył do drzwi. Będąc na schodach, mężczyzna po raz kolejny zaczął go nawoływać. Nie chcąc narażać się wujkowi, przyspieszył kroku, choć wiedział, że w tej chwili i tak nie mógł już nic zrobić, by zapobiec kolejnemu napadowi gniewu.

– Dzień dobry – mruknął pod nosem.

Wuj Vernon obrzucił go wściekłym spojrzeniem.

– Tylko tyle masz do powiedzenia?! Nie dość, że ślepy i głuchy, to na dodatek bezczelny! – warknął mężczyzna. – A teraz jedz, bo Petunia nie będzie cały dzień stała przy garnkach, czekając, aż łaskawie zechcesz zjeść śniadanie!

Harry przywykł do tego, że był traktowany jak popychadło, dlatego zignorował wypowiedź wujka i w milczeniu usiadł przy stole. Wziął do ręki widelec i nadział na niego niewielki kawałek bekonu. Od jakiegoś czasu Dudley był na diecie, ale ciotka Petunia nie mogła znieść jego ciągłych narzekań i czasami pozwalała mu zjeść coś bardziej kalorycznego. Oczywiście w ograniczonej ilości.

- Pospiesz się! - krzyknęła ciotka Petunia, stając mu nad głową. - Zaraz idę na zakupy, a ty w tym czasie masz doprowadzić dom do porządku!

- Jasne - mruknął. - Róbcie tak dalej, to może w końcu was zamkną - dodał pod nosem.

Na jego nieszczęście usłyszał to wuj Vernon.

- Coś ty powiedział?!

- Nie jestem waszym niewolnikiem! - krzyknął. - Może choć raz kazalibyście zrobić coś waszemu synkowi? Jest na diecie, więc przydałoby mu się trochę ruchu.

- Jak śmiesz?! - Ciotka Petunia zdzieliła go po głowie mokrą ścierką. - Ty...!

Harry zerwał się ze swojego miejsca i wybiegł z kuchni, jednocześnie krzycząc:

- Ostatni raz coś dla was robię! A wieczorem wychodzę i wrócę, o której będę chciał!

Ani Petunia, ani Vernon nie zareagowali, a przynajmniej on o tym nie wiedział, bo od razu pobiegł na górę. Wszedł do pokoju i gdy tylko trzasnął drzwiami, rzucił się na łóżko. Świetnie, znowu muszę tyrać jak jakiś domowy skrzat.

Jeszcze przez kilka minut rozkoszował się chwilą spokoju, gdy nagle jego błogie lenistwo przerwał jakiś dźwięk. Obrócił głowę i spojrzał na biurko, na którym znowu siedziała sowa. Zainteresowany treścią kolejnej wiadomości, szybko odebrał przesyłkę.

Harry,

Tata ma jutro wolne, więc około południa rodzice po Ciebie przyjadą. Hermiona też będzie jutro w Norze!

Do szybkiego zobaczenia

Ron

Harry uśmiechnął się szeroko. Jak mógł się smucić, skoro jeszcze tylko jeden dzień musiał spędzić w tym okropnym i znienawidzonym przez siebie domu?

Odłożył list do szuflady, w której trzymał korespondencje od przyjaciół, a potem wyciągnął spod łóżka kufer. Postanowił spakować swoje rzeczy, dochodząc do wniosku, że później może mu zabraknąć na to czasu.

Po wywaleniu ze środka wszystkich śmieci, zaczął zbierać porozrzucane księgi z zaklęciami, pergaminy, pióra, ubrania oraz swoje skarby: Błyskawicę, Pelerynę Niewidkę i Mapę Huncwotów. Odnalezienie wszystkich potrzebnych rzeczy zajęło mu trochę czasu, więc kiedy skończył i zszedł do kuchni, ciotka Petunia wróciła już ze sklepu i właśnie rozpakowywała zakupy.

– A ty jeszcze tutaj? – zapytała oschle. – Masz posprzątać kuchnię, łazienkę, przygotować sypialnie, skosić trawę i przyciąć drzewka. Jak zrobisz to wszystko, będziesz mieć chwilę wolnego.

– Ale ze mnie szczęściarz – mruknął pod nosem.

– Odzywaj się do mnie z szacunkiem, chyba że chcesz, żebym zmieniła zdanie i znalazła ci jeszcze kilka innych rzeczy do roboty!

Tym razem Harry nic już nie powiedział. Wolał nie prowokować ciotki, skoro był to jego ostatni dzień w tym domu. Choć nie miał ochoty pracować, wziął się za wykonanie powierzonych mu zadań.

Ze sprzątnięciem kuchni i łazienki nie miał większego problemu, ponieważ przed snem pani domu doprowadzała oba pomieszczenia do idealnego stanu. Praca w sypialni też nie zajęła mu wiele czasu. Dopiero w ogrodzie musiał się trochę namęczyć; trawa trawą, ale przycinanie roślin w taki upał nie było zbyt przyjemnym doświadczeniem.

Po uporaniu się ze wszystkimi zdaniami pot spływał mu po czole i plecach, a ubrania lepiły się do mokrego ciała. Gdybym tylko mógł używać czarów. Cały w trawie i lekko podrapany wszedł do chłodnego domu.

Ciotka Petunia wrzasnęła na jego widok.

– Marsz na górę! – Wyglądała na przerażoną i wściekłą. – Nie po to myłam podłogę, żebym musiała ją teraz poprawiać!

– Mmm... – wymamrotał tylko, po czym odwrócił się na pięcie i powoli zaczął wspinać się po schodach. Od razu poszedł do łazienki.

Po długiej i orzeźwiającej kąpieli wrócił do pokoju. Podszedł do szafy i głośno westchnął; trudno mu było znaleźć w niej coś, co chciałby na siebie włożyć. Wybrał jednak jakieś spodenki i sięgającą mu do kolan koszulkę, a potem jeszcze raz przyjrzał się swojej garderobie. Na widok tych wszystkich szmat, które ciotka Petunia nazywała ubraniami, zrobiło mu się słabo. Nadszedł czas, by w końcu coś z tym zrobić. Nie po to odziedziczył fortunę po rodzicach, żeby wyglądać jak jakiś bezdomny menel.

Problem w tym, że nie bardzo znał się na mugolskiej modzie. Potrzebował jakiegoś doradcy, dlatego postanowił wybrać się na Pokątną i tam zrobić zakupy. Hermiona na pewno mu pomoże, Ron początkowo będzie pewnie zrzędził, ale w końcu także zaangażuje się do pomocy.

Harry westchnął i mimowolnie przypomniał sobie o wynikach egzaminów. Otrzymawszy tak dobre stopnie, musiał poświęcić więcej czasu nauce. Postanowił zacząć od razu, dlatego sięgnął po leżącą na biurku księgę z zaklęciami. Zanim ją jednak otworzył, zdał sobie sprawę, że nie rozpakował jeszcze swoich urodzinowych prezentów. Przykucnął i wyjął z szafki cztery pakunki.

Sadząc po niechlujnym zapakowaniu przesyłki, pierwsza paczka pochodziła od Rona. Z niecierpliwością rozerwał papier i kiedy zobaczył książkę, lekko się zdziwił. Jego zaskoczenie minęło, gdy przeczytał jej tytuł – Europejskie drużyny quidditcha. Uśmiechnął się i odłożył prezent na bok.

Od Ginny i jej rodziców dostał ogromny tort w kształcie złotego znicza, od Hermiony – kolejną książkę (Najsilniejsze zaklęcia i uroki ofensywne i defensywne), a od Hagrida – pudełko domowych wypieków i jeszcze jedną książkę – Magiczne stworzenia – potwory czy niewinne istoty?

Znając zdolności kulinarne gajowego Hogwartu, Harry postanowił nie tykać jego przysmaków, lecz z książki był zadowolony. Prezent wybrany przez Rona również przypadł mu do gustu. Quidditch, nie licząc Hogwartu i przyjaciół, był najważniejszą sprawą w jego życiu. Z kolei podręcznik od Hermiony było po prostu idealny. Przecież dokładnie kilka minut temu pomyślał o tym, że powinien wziąć się do pracy.

Od razu rozpoczął naukę nowych zaklęć, mając zamiar wypróbować je zaraz po przybyciu do Nory. W końcu mieszkało tam kilku pełnoletnich czarodziejów, więc nie musiał się martwić tym, że Ministerstwo Magii dowie się o użyciu przez niego czarów.

Książka, którą czytał, pochłonęła go do tego stopnia, że nie zwrócił uwagi na upływ czasu. Dopiero kiedy zrobiło mu się niewygodnie i przekręcił się na bok, zauważył, że na dworze zaczęło się ściemniać. Zgodnie z wcześniejszymi planami postanowił udać się na wieczorny spacer – odłożył książkę na bok i zszedł na dół. Założył buty, po czym wyszedł na zewnątrz.

– Gdzie leziesz?!

Zignorował pytanie ciotki Petunii i w złości trzasnął na odchodne drzwiami. Nie przejmował się konsekwencjami, bo po powrocie do domu kobieta i tak znalazłaby powód, żeby się na nim wyżyć.

Ponieważ nigdzie mu się nie spieszyło, spokojnym krokiem maszerował pustą ulicą, trzymając dłonie w kieszeniach. Od czasu do czasu zadzierał głowę i wpatrywał się w niebo. Uwielbiał noce, szczególnie te bezchmurne. Patrzenie w gwiazdy pozwalało oderwać mu się od rzeczywistości, a czasem skłaniało go do refleksji. No i co najważniejsze – o tej porze i przy tej temperaturze większość mieszkańców Privet Drive chowała się we własnych domach. Nie musiał więc martwić się o to, że przypadkowo kogoś spotka i zostanie oskarżony o jakąś zbrodnię.

Harry doszedł do parku. Przez chwilę przechadzał się brukowany alejkami, w końcu zaś usiadł na swojej ulubionej ławce, zamknął oczy i zaczął przysłuchiwać się cykaniu świerszczy. Była to kolejna prozaiczna czynność, która sprawiała mu tak wiele przyjemności.

Nagle w oddali usłyszał czyjeś kroki. Uniósł powieki i rozejrzał się na boki; dostrzegł jakąś postać, więc uważnie ją obserwował. Zaraz jednak ponownie zamknął oczy i spróbował o niczym nie myśleć. Miał zamiar zostać w parku jeszcze przez godzinę, ale zmienił zdanie, gdy zdał sobie sprawę, że ktoś obok niego usiadł.

Harry zaczął się denerwować, ale dla niepoznaki starał się wyglądać co najwyżej na zaskoczonego. Przyjrzał się przybyszowi, starając się dostrzec jakieś anomalie w jego wyglądzie lub zachowaniu. Ani na chwilę nie tracił czujności.

Jego nieoczekiwany towarzysz nie wyglądał na niebezpiecznego. Miał nie więcej niż osiemnaście lat, jasne włosy i błękitne oczy. Nie przypominał osób pokroju Dudleya, co trochę uspokoiło Harry'ego. Niemniej jednak sytuacja nadal była niekomfortowa, więc Gryfon postanowił wrócić do domu. Podniósł się z ławki, a wtedy nieznajomy chłopak przerwał panującą wokół ciszę:

- Cześć, jestem Mike.

Harry odwrócił się w milczeniu.

- To chyba nieodpowiednia pora na przesiadywanie w parku, nie uważasz?

- I kto to mówi?

Chłopak tylko się uśmiechnął.

- Nie boisz się?

- Nienormalni ludzie właśnie tak się zachowują. Są lekkomyślni i nie boją się niczego - odparł chłodno, licząc na to, że nieznajomy da mu wreszcie spokój.

- Nie wyglądasz na czubka.

- Pozory mylą.

- Daj spokój - zaśmiał się. - Chyba nie chcesz mi wmówić, że uciekłeś z psychiatryka?

- Może tak, może nie. To skomplikowane.

Mike przewrócił oczami. Nie takiej odpowiedzi się spodziewał.

- Jak masz na imię?

- Nie pamiętam - odparł, a potem, samemu nie wiedząc dlaczego, wyjawił prawdę: - Jestem Harry.

- Na pewno?

Harry głośno westchnął. Był zirytowany i chciał wracać do domu.

- Czego ty właściwie ode mnie chcesz, co?

- Niczego. Po prostu mam wrażenie, że mamy ze sobą wiele wspólnego.

Harry zaczął się śmiać.

- Na przykład?

- Lubisz włóczyć się po zmierzchu.

- Wolę spędzać czas poza domem - przyznał szczerze, nie mając pojęcia, czemu o tym wspomniał. Przecież chciał zakończyć rozmowę, a nie zachęcać Mike'a do zadawania mu kolejnych pytań.

Chłopak przyjrzał mu się uważnie, jakby próbował wyczytać coś z jego twarzy.

- Czy ty przypadkiem nie mieszkasz na Privet Drive 4? - zapytał, choć w zasadzie znał odpowiedź na to pytanie. Był pewien, że widział już wcześniej Harry'ego. - W sumie ci się nie dziwię. Twój ojciec wygląda na gbura. Też bym nie siedział w domu, gdybym miał takiego starego.

- To nie był mój ojciec.

- A kto?

- Ktoś, kogo nienawidzę.

- To dlaczego z nim mieszkasz?

- Bo moi rodzice nie żyją! - wybuchnął. Miał dość. Przyszedł do parku, żeby nacieszyć się spokojem i pooddychać świeżym powietrzem, a nie słuchać paplaniny jakiegoś palanta. - Idę do domu!

Wziął kilka uspokajających oddechów, a potem odwrócił się na pięcie i ruszył w stronę najbliższego wyjścia z parku. Nie zrobił jednak nawet kilku kroków, bo Mike złapał go za ramię.

- Puść mnie! - Wyrwał rękę z uścisku chłopaka. - Co ty sobie, kurwa, myślisz?!

Mike uniósł dłonie w geście kapitulacji i przybrał skruszoną minę.

- Wybacz. Chciałem tylko pogadać.

- Ale ja nie! Tak trudno to pojąć?

- Sam powiedziałeś, że nie lubisz siedzieć w domu. Chyba przyjemniej byłoby mieć jakieś towarzystwo, nie sądzisz? - zauważył rozsądnie Mike.

Harry milczał, analizując słowa chłopaka.

- No dobra, może masz rację - powiedział w końcu. - I przepraszam. Niepotrzebnie się uniosłem.

- Spoko. Na twoim miejscu pewnie zachowałbym się tak samo - dodał i uśmiechnął się. - Słuchaj, czy w pobliżu jest jakiś sklep?

- Tak. Całodobowy.

- Pójdziemy do niego?

Harry wzruszył ramionami.

- Jak chcesz.

Gryfon zgodził się na tę propozycję, bo w głębi duszy zaczął się przekonywać do nowo poznanego chłopaka. Na Privet Drive nie miał przyjaciół, nie miał w zasadzie nikogo, z kim mógłby normalnie porozmawiać. Teraz nadarzyła się idealna okazja, by to zmienić, więc byłby głupcem, gdyby ją zmarnował.

W drodze do sklepu chłopcy rozmawiali o błahostkach. Mike był gadułą i nie przejmował się tym, że w ogóle nie znał Harry'ego. Bez jakichkolwiek hamulców opowiadał mu o swoich wakacjach za granicą i trudnym powrocie na wyspy. Przez całe życie mieszkał w Walii i dopiero niedawno przeprowadził się na Privet Drive razem z matką.

Gdy Mike skończył swoją opowieść, spojrzał wyczekująco na Harry'ego, licząc, że ten odwdzięczy mu się tym samym. Chłopak jednak milczał. Nie miał zbyt wiele do powiedzenia. Bo o czym mógłby mówić?

Najlepsze chwile w życiu przeżył w Hogwarcie, ale z wiadomych powodów nie mógł o nich opowiadać. Nie chciał kłamać, że w mugolskim świecie przydarzyło mu się coś niesamowitego, dlatego wolał w ogóle się nie odzywać.

- Czemu nic nie mówisz? - zapytał Mike.

- Szczerze? Nie mam o czym. Nie lubię Privet Drive i mojej chorej rodziny. Wszyscy widzą we mnie psychopatę albo bandziora, chociaż nigdy nie dałem im powodów, żeby tak myśleli - powiedział, samemu się sobie dziwiąc, że tak łatwo było mu to przyznać. Zazwyczaj skrywał w sobie negatywne emocje i nie narzekał na wujostwo. Nawet jego przyjaciele niewiele wiedzieli o tej części jego życia.    

- Nie wiem, co mam powiedzieć - stwierdził Mike. - Może wkrótce się to zmieni? Jestem tu nowy, więc nie słyszałem o tobie złego słowa. Intrygujesz mnie, zresztą wydaję mi się, że szybko się dogadamy. O, to chyba ten sklep, prawda?

Harry skinął głową, choć neonowy szyld i tak rozwiewał wszelkie wątpliwości. Mike ruszył w stronę wejścia, ale kiedy złapał za klamkę i otworzył drzwi, zdał sobie sprawę, że nie było obok niego Harry'ego.

- Nie idziesz?

- Nie wziąłem z domu pieniędzy, więc nie ma sensu - odparł wymijająco Harry.

- Daj spokój, chodź. Zapłacę, jeśli będziesz miał na coś ochotę. Oddasz mi następnym razem.

Harry wzruszył ramionami i wszedł do środka. Nie miał zamiaru niczego kupować, więc podszedł jedynie do regału z gazetami. Wziął pierwsze lepsze czasopismo i bez szczególnego zainteresowania zaczął przerzucać kolejne strony.

- Mam już wszystko - powiedział Mike. - Jeśli nic nie chcesz, to możemy iść.

Wyszli ze sklepu i ruszyli w drogę powrotną. Wrócili do parku i usiedli na tej samej ławce, na której się poznali. Harry wyciągnął przed siebie nogi i spojrzał w niebo. Przez chwilę oglądał gwiazdy, ale gdy poczuł delikatne szturchnięcie w ramię, przeniósł spojrzenie na Mike'a.

- Trzymaj.

Chłopak podał mu mugolskie piwo.

- Nie, dzięki. Nie piję.

- Jaja sobie ze mnie robisz? - zaśmiał się Mike, ale widząc poważną minę Harry'ego, szybko doprowadził się do porządku. - Chciałeś się wyluzować.

- No tak, ale... ja... - Podrapał się z zakłopotaniem po głowie. - Wiesz... eee... w sumie nigdy nie piłem piwa. Szczerze mówiąc, to nigdy nie piłem alkoholu.

Mike wytrzeszczył oczy.

- Serio? - Harry skinął głową. - Ja pierdzielę, stary, gdzieś ty się uchował? - ponownie się zaśmiał. - Bierz te piwo i nie dyskutuj. Musisz nadrobić zaległości.

Tym razem Harry nie protestował. Niepewnie otworzył puszkę i wziął niewielki łyk. Piwo miało lekko gorzki posmak, ale nawet mu smakowało.

Chłopcy wznowili rozmowę. Harry dowiedział się, że Mike przeprowadził się na Privet Drive, bo jego matka niedawno wzięła rozwód. Oprócz tego poznał więcej szczegółów na temat jego wakacji; usłyszał opowieść o Niemczech, gdzie mieszkali jego dziadkowie, a także ciekawostki o Polsce i Słowacji, które ostatnio zwiedził.

 Gdy Mike zamilkł, z jego twarzy nie zniknął uśmiech. Wytłumaczeń mogły być kilka: albo taki miał charakter, albo wakacje w Europie Środkowo-Wschodniej były niezapomniane, albo właśnie zadziałał na niego alkohol. A może wszystko na raz? Niezależnie od tego, co było powodem dobrego nastroju chłopaka, Harry stawiał na ostatnią opcję. W końcu pili już trzecie piwo.

Szczerze mówiąc, zastanawiał się, jak długo on sam jeszcze wytrzyma. Nie licząc piwa kremowego, które nie miało w sobie zbyt wielu procentów, Harry nigdy nie pił alkoholu. Nie miał pojęcia, ile jego organizm był w stanie znieść, dlatego miał się na baczności. A przynajmniej tak mu się wydawało.

Po opróżnieniu ostatniej puszki Harry był nieźle podchmielony. Podniósł się z ławki, lecz nogi się pod nim ugięły, więc musiał usiąść z powrotem. Wirowało mu w głowie, przez co miał wrażenie, jakby ostatnią godzinę spędził na karuzeli. Było mu też niedobrze, co uznał za znak, że powinien wrócić do domu. 

- Chyba będę się zbierać - zwrócił się do Mike'a.

- Która godzina?

Harry podwinął rękaw i spojrzał na zegarek.

- Dochodzi północ.

- Cholera, matka mnie zabije! - zaklął Mike, natychmiast doprowadzając się do porządku. - Nie wiedziałem, że kogoś spotkam... Powiedziałem, że wychodzę tylko na chwilę... Niech to diabli! Pewnie teraz myśli, że coś mi się stało. - Mike popadł w słowotok. - Poczekaj chwilę, zadzwonię do niej i powiem, że już wracam.

Gdy chłopak odszedł na bok, by znaleźć lepszy zasięg w komórce, Harry zaczął się zastanawiać, jak ciotka Petunia i wuj Vernon zareagują na jego powrót. Było nie do pomyślenia, żeby wracał do domu później niż Dudley, więc pewnie porządnie mu się oberwie.

- Załatwione - oznajmił Mike, siadając z powrotem na ławce. - Ale mam prośbę.

- Jaką?

- Moja mama jest niedowiarkiem, więc nie uwierzyła mi, że kogoś poznałem. Chciałbym, żebyś jutro do mnie wpadł i ją poznał. Inaczej przez miesiąc będzie mi suszyć głowę.

- Chętnie, ale nie wiem, czy dam radę. Jutro wyjeżdżam.

Mike wytrzeszczył oczy. Takiego rozwoju wypadków nie przewidział.

- Błagam, powiedz, że żartujesz. - Harry milczał, wyglądając przy tym na zakłopotanego. - Musisz przyjść! Chociaż na chwilę!

Początkowo Gryfon zamierzał odmówić, ale potem pomyślał o kilku ostatnich godzinach i stwierdził, że był coś Mike'owi winien.

- No dobra, postaram się - powiedział po chwili. - Ale niczego nie obiecuję!

Mike odetchnął z ulgą.

- Dzięki. Ratujesz mi tyłek!

Niedługo potem chłopcy podnieśli się z miejsc i wyszli z parku. Gdy dotarli do głównej ulicy, Mike wyrzucił do kosza reklamówkę z pustymi puszkami, a kiedy wrócił do Harry'ego, okazało się, że trzymał coś w ręce.

- Zupełnie zapomniałem, że kupiłem fajki - powiedział.

Wyciągnął papierosa i włożył go sobie do ust. Zanim go jednak podpalił, podsunął jeszcze paczkę Harry'emu.

- Nie krępuj się.

I tym razem Harry nie odmówił. Co prawda nigdy nie palił, ale uznał, że powinien w życiu spróbować wszystkiego. Podpalił papierosa i kiedy się zaciągnął, dostał silnego napadu kaszlu.

- Mocne - mruknął.

Mike wybuchnął głośnym śmiechem.

Niedługo później chłopcy dotarli pod dom o numerze 4. Po szybkim pożegnaniu Harry otworzył drzwi i na palcach wszedł do środka. Liczył, że trójka Dursleyów od dawna już spała i uda mu się niepostrzeżenie przemknąć do swojego pokoju. Niestety, zrobiwszy kilka kroków, jego nadzieje prysły niczym bańka mydlana. Ciotka Petunia stanęła pośrodku korytarza i z rękami założonymi na biodrach spojrzała na niego ze złością.

- O której to się wraca?! - zapytała przez zaciśnięte zęby. - Masz szczęście, że Dudziaczek i Vernon od dawna są w łóżkach. Nie mam zamiaru ich budzić, dlatego przełożymy tę rozmowę na jutro. A teraz marsz na górę!

- Jasne.

- I bądź cicho!

- Twojego skrzeczenia i tak nie da się przebić - palnął bez zastanowienia. Nikotyna w połączeniu z piwem zaszkodziła mu bardziej, niż mógł się spodziewać.

- Coś ty powiedział?! - Petunia wyglądała, jakby miała zaraz wybuchnąć. - Podejdź tu!

Harry nie zastanawiał się nad konsekwencjami, tylko jak gdyby nigdy nic ruszył przed siebie. Zaczepił jednak o stojak na parasole i pewnie by się przewrócił, gdyby nie komoda, której złapał się w ostatniej chwili.

- Tak myślałam - powiedziała spokojnie Petunia, choć jej mina świadczyła o tym, że była to tylko cisza przed burzą. - Tak myślałam! - powtórzyła, tym razem podnosząc głos. Zapomniała o tym, że miała nie budzić swojego ukochanego syna. - Ty głupi bachorze! Wydaje ci się, że Vernon tak ciężko pracuje, żebyś ty wydawał nasze pieniądze na gorzałę?!

Dalszego wywodu ciotki Harry już nie słuchał. Chciało mu się spać, więc to na zwalczeniu zmęczenia się skupił. Na jego nieszczęście kobieta zorientowała się, że była ignorowana, dlatego złapała go za bluzę i mocno nim potrząsnęła.

- Przestań mną szarpać!

Petunia wytrzeszczyła oczy.

- Coś mi tu nie pasuje - mruknęła do siebie. - Chuchnij!

Harry nie wykonał polecenia, więc nachyliła się i powąchała jego bluzę. Zrobiła krok w tył i gdy Harry pomyślał, że w końcu się od niego odczepiła, usłyszał:

- Nie dość, że jesteś pijany, to jeszcze sobie popalasz?! - wrzasnęła, a potem - ogarnięta szałem - uderzyła go w twarz.

- Auu. - Harry dotknął zaczerwionego policzka. - Zwariowałaś?!

- Nie podnoś na mnie głosu, smarkaczu! - Petunia chciała uderzyć go po raz drugi, lecz tym razem Harry zrobił zgrabny unik. - Mam już dość! Wynoś się na górę i nie pokazuj mi się na oczy. A jeżeli jeszcze raz wrócisz do domu w takim stanie, to gorzko tego pożałujesz! 

Nie czekając na to, co jeszcze mogło przyjść ciotce do głowy, Harry wdrapał się na górę i poszedł do swojego pokoju. Kiedy zamknął drzwi, w ubraniu padł na łóżko i niemal od razu zasnął.

~ ~ ~ 

Rozdział niebetowany!

EDIT: 08.11.2015 r.

EDIT 2: 10.10.2018 r.