ROZDZIAŁ IV

Następnego dnia Harry obudził się dość wcześnie. Wydawało mu się, że po tak intensywnej dawce wrażeń, jaką zapewnił mu wczoraj Mike, będzie spał jak zabity. Jakie więc było jego zdziwienie, gdy po przebudzeniu spojrzał na zegarek i zauważył, że nie było jeszcze siódmej.

Ponieważ czuł się wypoczęty, a energia rozsadzała go od środka, postanowił zacząć poranek od zrobienia czegoś produktywnego. Ostrożnie wstał z łóżka, by nie obudzić śpiącego obok chłopaka, równocześnie zastanawiając się nad tym, co ze sobą począć. Nie zamierzał wychodzić z pokoju i samotnie spacerować po domu, bo byłoby to dla niego zbyt krępujące. Bardzo lubił Mike'a, więc nie chciał robić niczego głupiego. Wystarczy, że poprzedniego dnia popełnił spektakularną gafę i tym samym doprowadził do wyjątkowo niekomfortowej sytuacji.

Nie mając zbyt wielu sensownych pomysłów na zagospodarowanie wolnego czasu, postanowił kontynuować rozpoczętą niedawno naukę. Bez wahania podszedł do kufra i wyciągnął z niego opasłą księgę. Wiele ryzykował, wiedział o tym, mimo to nie miał zamiaru zmienić zdania. Rozsiadł się więc wygodnie w fotelu i zaczął czytać, nie przejmując się możliwymi konsekwencjami swojej decyzji.

Godzinę później, skończywszy piąty rozdział, zerknął na Mike'a, lecz ten nadal spał jak kamień. Uśmiechnął się pod nosem, a potem przeniósł spojrzenie z powrotem na książkę. Nie dotarł jeszcze nawet do jej połowy, a już trafił na wiele interesujących fragmentów, które zawierały mnóstwo ciekawych zaklęć. Kusiło go, by natychmiast je wypróbować, zdawał sobie jednak sprawę, że nie miał ku temu sprzyjających okoliczności. Obiecał sobie jednak, że weźmie się solidnie do pracy, gdy tylko przyjedzie do Nory.

Westchnął cicho, a potem zamknął książkę i schował ją do kufra. Znudziło go czytanie, poza tym zauważył, że Mike coraz częściej przewracał się z boku na bok i robił przy tym dziwne miny. Nie zastanawiając się nad swoim zachowaniem, wrócił do łóżka i wlepił spojrzenie w drugiego chłopaka.

Niespodziewanie Mike zaczął przebierać nogami, zaraz potem zamarł, a chwilę później przeciągnął się, ziewnął głośno i otworzył oczy. Gdy dostrzegł wpatrującego się w niego Harry'ego, zmarszczył brwi i spytał:

- Czemu tak na mnie patrzysz?

- Bo robisz śmieszne miny - odpowiedział z uśmiechem Harry.

- Długo tak leżysz?

- A bo ja wiem? Kilka, no może kilkanaście minut - skłamał.

Mike wyglądał na zakłopotanego.

- Nie mogłeś spać? Wiesz, że jeśli wstaniesz wcześniej ode mnie, to zawsze możesz mnie obudzić.

- Jesteś pewien?

- Teraz, jak mnie o to pytasz, to nie bardzo. - Harry przewrócił oczami. - Tak, jestem pewien. A co?

- Nie, nic. Wydawało mi się, że lubisz sobie dłużej pospać, ale jeśli chcesz, to jutro masz pobudkę o piątej.

- Co?! Tyle czasu wlepiasz we mnie te zielone gały? - spytał, a jego głos zabrzmiał jakoś dziwnie słabo.

Harry zamrugał szybko oczami. Nie przypuszczał, że przyjaciel mógł dojść do takich wniosków.

- Zwariowałeś? Jasne, że nie - odparł. - Przed chwilą skończyłem czytać książkę. Już trochę mnie męczyła, więc postanowiłem sprawdzić, czy jeszcze śpisz. Wtedy zrobiłeś tak dziwaczną minę, że nie mogłem się powstrzymać i musiałem kontynuować obserwację - wyjaśnił, po czym wybuchnął niekontrolowanym śmiechem. - To było świetne! Żałuj, że tego nie widziałeś.

- Bardzo śmieszne...

- Oj, daj spokój - stwierdził, ocierając z twarzy łzy rozbawienia. - Ty też się ze mnie nabijasz.

- Racja, wybacz - powiedział poważnym tonem, choć jego usta wygięły się w nieśmiałym uśmiechu, a w oczach pojawił się dziwny błysk. - Przecież nie mogłem wyglądać gorzej niż...

- Ej! Nie pozwalaj sobie na zbyt wiele!

- Przepraszam, nie wiedziałem, że to temat tabu.

- Wstawaj, bo widać wylegiwanie ci nie służy! - powiedział dziarsko, ignorując ostatnie słowa chłopaka.

Mike powoli podniósł się z łóżka i z uśmiechem na ustach poszedł wziąć prysznic. Kwadrans później, odświeżony i całkowicie rozbudzony, wrócił do pokoju, nucąc pod nosem wymyśloną przez siebie melodię. Harry przewrócił oczami, a potem zamknął się w łazience i także się wykąpał.

Wykonawszy wszystkie poranne czynności, chłopcy zeszli do kuchni. Sami musieli przygotować dla siebie śniadanie, ale nie stanowiło to dla nich żadnego problemu, wręcz przeciwnie, z zapałem wzięli się do pracy, bo dzięki temu mieli kolejną okazję do wygłupów i żartów. Całkiem szybko zastawili stół różnymi smakołykami, jednak pozostawili po sobie prawdziwe pobojowisko.

Po zjedzonym posiłku sprzątnęli resztki jedzenia i brudne naczynia, a potem przenieśli się do salonu. Przez kilka minut siedzieli w ciszy, obaj zbyt zaabsorbowani własnymi myślami, by ze sobą rozmawiać. W końcu jednak cisza stała się na tyle nieznośna, że Mike postanowił ją przerwać.   

- Co dzisiaj robimy?

- Mam nadzieję, że nic męczącego. 

- Aż tak wyczerpały cię wczorajsze zakupy?

- Jeszcze pytasz? - zaśmiał się. - Ja nie żartowałem. Naprawdę jesteś gorszy niż dziewczyny.

Mike zachichotał.

- W tej chwili mam ochotę tylko leżeć i leżeć...

- Hola, hola, zwolnij ten galop! - przerwał mu Mike. - Nie podoba mi się, że twoje marzenia brną w nie tę stronę, co powinny - dodał, po omacku chwytając poduszkę i rzucając nią w niego.

- Aaau! - krzyknął Harry i złapał się za ramię, choć tak naprawdę niemal nie odczuł uderzenia. - Serio powiedziałeś zwolnij ten galop?! Boże, a myślałem, że to ja jestem żałosny...

- Uważaj, bo pomyślę, że nie trafiłem i muszę się poprawić.

- Nie, dzięki, nie trzeba. Już wystarczająco mi pomogłeś. Szkoda tylko, że nie rzuciłeś czymś cięższym. Może następnym razem użyjesz cegły?

Na chwilę zapadła cisza. Chłopcy popatrzyli na siebie z wyjątkową powagą, a potem zgodnie wybuchnęli głośnym śmiechem.

W taki właśnie sposób minął im poranek. Przez kilka godzin siedzieli w salonie, początkowo jedynie ze sobą rozmawiając. Z czasem dyskusja stała się mniej dynamiczna, znudziło ich także ciągłe przekomarzanie się, więc Mike włączył telewizor i skakał po kanałach dopóty, dopóki nie trafił na jakiś film.    

Do pierwszej reklamy obaj z zainteresowaniem wpatrywali się w ekran, potem jednak Harry zaczął się nudzić. Patrząc za okno, czuł wyrzuty sumienia, że bezchmurny i ciepły dzień spędzał w domu przed telewizorem. Mike zdawał się nie mieć takiego dylematu, dlatego nie przerwał mu seansu, nawet nie próbował, tylko cierpliwie znosił wszelkie niedogodności.  

Do czasu.

- Mike?

- Co?

Przez chwilę słychać było jedynie dźwięki płynące z telewizora, bo Harry nie wiedział, jak łagodnie wyjaśnić przyjacielowi, że miał dość wpatrywania się w ekran i chciałby porobić coś ciekawszego.

- Nudzi mi się - powiedział w końcu, dochodząc do wniosku, że w tym wypadku nie było sensu owijać niczego w bawełnę.

Mike uśmiechnął się szeroko.

- Wiem, zauważyłem. Zastanawiałem się tylko, jak długo będziesz jeszcze zwlekać, nim wreszcie się do tego przyznasz. - Sięgnął po pilota i wyłączył telewizor. - Co w takim razie proponujesz?

- Liczyłem na twoją kreatywność.

- Oj, Harry, ale ty jesteś leniwy...

- Wcale nie! - krzyknął. Nie zabrzmiało to jednak zbyt przekonująco, nawet w jego odczuciu. - No dobra, może czasami.

Na chwilę zapadła cisza.

- Niech będzie, dzisiaj się poświęcę - powiedział Mike. - W zasadzie mam nawet pomysł, co moglibyśmy zrobić, ale to dopiero wieczorem. A teraz? Sam nie wiem.

- To może się przejdziemy? Szkoda by było siedzieć w domu, kiedy na dworze jest taka pogoda.

- Okej. Chodźmy.   

 

* * *

Spacerowali po Privet Drive, świadomie unikając zbliżenia się do domu Dursleyów. Harry ochłonął już po ostatnim spotkaniu z ciotką, co nie znaczy, że zapomniał o innych krzywdach, które wyrządziła mu razem z mężem i synem. Chciał zapomnieć o przeszłości, odciąć się od niej raz na zawsze, więc oglądanie domu, w którym się wychowywał, nie wyszłoby mu na dobre. 

Mike na szczęście zdawał się to doskonale rozumieć, bo dbał o to, by nie zabrakło im tematów do rozmowy, dzięki czemu Harry nie miał czasu myśleć o tym, o czym nie powinien. Oprócz tego zręcznie manipulował dyskusją, co zwykle kończyło się tym, że raz dowcipkowali, innym razem rozmawiali na poważnie, a jeszcze później znowu się wygłupiali. Tak było i tym razem, przez co żaden z nich nie zwrócił uwagi na to, jak daleko zawędrowali.

Dotarli niemal do centrum, o czym świadczyła stale powiększająca się liczba mijanych sklepów oraz innych miejsc, gdzie oferowano szeroki i rozbudowany wachlarz usług. Po jednej stronie ulicy znajdowały się głównie bary i restauracje, po drugiej - kawiarenki i kino.  

Właśnie przechodzili obok niewielkiego centrum handlowego, gdy nagle Mike się zatrzymał.

- Mam pomysł!

- Jaki? - zapytał niepewnie Harry, mając dziwne wrażenie, że to, co usłyszy, wcale nie przypadnie mu do gustu.

Mike uśmiechnął się tajemniczo.

- Zaraz zobaczysz - odparł tylko i skierował się ku wejściu do galerii.

Harry wziął głęboki oddech. Ciekawe, co tym razem wymyślił - pomyślał, a potem ruszył za przyjacielem.

Gdy wszedł do centrum handlowego, początkowo nie mógł nigdzie dostrzec Mike'a. Przez chwilę rozglądał się wokół siebie, aż w końcu zobaczył go przed wejściem do jakiegoś lokalu. Z tej odległości nie potrafił jednak stwierdzić, jakie usługi tam oferowano. Podszedł więc do uśmiechniętego przyjaciela, ale zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, jego uwagę przyciągnął napis na drzwiach.

- O nie! Nie zgadzam się!

- Na co?

- Chcesz mieć kolczyk? - odpowiedział pytaniem.

- Nie, Harry, nie chcę. MY chcemy.

Zamurowało go.

- Że co proszę?!

- Zrobimy sobie kolczyk. W końcu jakieś urozmaicenie dnia.

- Jesteś stuknięty - powiedział, w międzyczasie zastanawiając się nad tym, czy Mike nie robił sobie z niego żartów. - Nie uważam, by... - urwał w połowie zdania, bo przyjaciel popchnął go w stronę drzwi.

Gdy weszli do lokalu, Harry założył ręce na piersiach i zrobił naburmuszoną minę. Chciał w ten sposób dać wyraz swemu niezadowoleniu, problem w tym, że Mike w ogóle nie zwracał na niego uwagi.

- Dzień dobry, w czym mogę pomóc?

Nagle, nie wiadomo skąd, pojawiła się przed nimi młoda kobieta. Była dość wysoka, lecz ponadprzeciętny wzrost w ogóle nie ujmował jej uroku, podobnie jak kolczyki, które miała w uszach i nosie.

- Dzień dobry, chcielibyśmy zrobić sobie kolczyk - odpowiedział Mike, biorąc na siebie ciężar przeprowadzenia tej rozmowy.

Harry prychnął, lecz przyjaciel nie zwrócił na niego uwagi. Co innego pracownica lokalu, która zerknęła na niego z zaskoczeniem, jakby doskonale zdawała sobie sprawę, że on nie był przekonany do pomysłu przekłucia sobie czegokolwiek.

- Byli panowie umówieni?

- Nie, ale to chyba żaden problem, prawda?

- Chwileczkę - powiedziała i wyszła na zaplecze.

Mike uniósł brwi. Nie rozumiał zachowania kobiety. Okej, może nie byli umówieni, ale jakie to miało znaczenie, skoro tylko oni dwaj byli w lokalu? Spojrzał na Harry'ego, jednak ten wyglądał na zadowolonego, więc odwrócił wzrok.

- Czy dokonali już panowie wyboru części ciała, którą chcieliby przekłuć?

- Nie - odparł Mike, uśmiechając się przepraszająco. - Liczyliśmy na pani pomoc.

Harry przewrócił oczami.

- W takim razie zapraszam za mną - odpowiedziała kobieta i zaprowadziła ich do jednego z biurek. Gestem nakazała im usiąść, równocześnie zajmując miejsce naprzeciwko nich. - Od razu odradzam przekłucie języka - kontynuowała, podając im jakieś katalogi. - To nie najlepsze miejsce dla osób, które nie są tego stuprocentowo pewne. Jest to jeden z najbardziej unerwionych narządów, dlatego zabieg jest... odczuwalny. Poza tym nie wszyscy potrafią przyzwyczaić się do kolczyka w tym miejscu. Zamiast tego proponowałaby ucho, zarówno płatek, jak i chrząstkę, brew, ewentualnie wargę lub nos. Ludzie często nie zdają sobie sprawy, że kolczyk wiążę się z pewnymi konsekwencjami. Można go wyjąć, jasne, ale nie wszystkie miejsca zrastają się idealnie, no i czasem pozostają po nim blizny.  

- W porządku - odpowiedział Mike. - To może brew? Harry, co myślisz?

- Wciąż nie jestem pewien, czy to dobry pomysł.

- Wolisz gdzieś indziej?

- Wolałbym w ogóle nie mieć kolczyka, ale o tym już wiesz.

- Daj spokój, przecież to nic wielkiego. No i nie zapominaj, że dziewczyny lecą na piercing - zaśmiał się i puścił mu oczko. - A gdyby ci się jednak nie podobało, w co wątpię, zawsze możesz go wyjąć.

- Chyba tak...

- Więc zgoda? - Harry skinął głową. - W takim razie decydujemy się na brew - powiedział Mike, tym razem zwracając się już bezpośrednio do kobiety.

- Ucho. Nie brew. Ja wolę ucho.

- Okej, ważne, że w ogóle to robisz.

Pracownica salonu przysłuchiwała się ich kłótni z uwagą, próbując przy tym ukryć rozbawienie. Z każdą chwilą coraz trudniej było jej nad sobą panować, dlatego postanowiła odejść na bok i doprowadzić się do porządku.

- Wybierzcie sobie któryś z dostępnych kolczyków, a ja w tym czasie przygotuję sprzęt - powiedziała i przeszła do sąsiedniego pomieszczenia.

- Co ci się podoba? - zapytał Harry'ego Mike.

- Ten.

- Przekonałeś się już do mojego pomysłu?

Wzruszył ramionami. Tak naprawdę sam nie wiedział, co o tym wszystkim myślał.

- Nie mam nic do stracenia, prawda? Poza tym nie chcę być dłużej grzecznym chłopcem - oznajmił z dziwnym błyskiem w oczach.

W tej samem chwili do biurka wróciła kobieta i spytała:

- Kto pierwszy?

- Ja! - odparł Harry.

Gdy razem z brunetką zniknął za drzwiami pokoju zabiegowego, Mike rozsiadł się wygodnie w fotelu i pokręcił z niedowierzaniem głową. A już myślałem, że nic z tego nie będzie.

* * *

Pół godziny później chłopcy byli już w drodze do domu. Mike nie mógł uwierzyć, że Harry początkowo niechętnie odnosił się do jego pomysłu, potem nieoczekiwanie zmienił zdanie, a teraz zachowywał się tak, jakby to był najlepszy dzień w jego życiu. Szalony, a do tego nieprzewidywalny. Zupełnie jak ja.

- Z każdą chwilą utwierdzam się w przekonaniu, że to naprawdę nie był taki zły pomysł - powiedział Harry, delikatnie dotykając zaczerwienionego ucha. - Co prawda trochę mnie boli, ale da się przeżyć.

- Widzisz? - Mike uśmiechnął się triumfalnie. - A ty się jeszcze zapierałeś.

- Dziwisz mi się? Postawiłeś mnie przed faktem dokonanym!

- Też racja. Ale nie rozmawiajmy już o tym. Lepiej przyspieszmy, bo to nie była ostatnia atrakcja na dziś.

- No tak, zapomniałem o twoim szatańskim planie - zaśmiał się Harry. - Tylko nie wiem, czy chcę wiedzieć, co tym razem przyszło ci do głowy.

  Mike zaśmiał się głośno i poklepał go uspokajająco po ramieniu.

- Spokojnie. Obiecuję, że to nie będzie nic strasznego.

Harry nie odpowiedział, tylko zgodnie z sugestią przyjaciela zwiększył tempo marszu. Dzięki temu droga powrotna zajęła im o połowę mniej czasu niż spacer, który odbyli do centrum.

Wróciwszy do domu, przygotowali dla siebie lekkostrawny obiad. Szybko go zjedli, a potem posprzątali ze stołu i poszli do pokoju Mike'a.

- Dowiem się wreszcie, co zaplanowałeś? - zapytał Harry, nie mogąc dłużej walczyć z zżerającą go od środka ciekawością.

- Wszystko w swoim czasie - odparł Mike, uśmiechając się tajemniczo. - Jedyne, co na razie musisz wiedzieć, to... po prostu ubierz się w miarę elegancko.

Harry uniósł brwi, a ponieważ przyjaciel milczał, wzruszył ramionami i poszedł do łazienki.

 Mike odprowadził go wzrokiem, czując, że znowu dał się zaskoczyć. Znali się od niedawna, ale w ciągu tego krótkiego czasu zachowanie bruneta nieustannie się zmieniało. Chyba czuje się przy mnie swobodniej - stwierdził w myślach. Początkowo był spokojny, cichy i skryty, nie licząc sytuacji w parku i sklepie. Mało mi nie przywalił, kiedy go zaczepiłem. Z ciotką było zresztą podobnie. No dobra, jej by nie uderzył, co nie znaczy, że nie miał ochoty się na nią wydrzeć. Teraz z kolei był bardziej otwarty i radosny. Coś czuję, że to nie wszystko i pewnie jeszcze nie raz mnie zaskoczy - kontynuował swoje wewnętrzne przemyślenia.    

Niedługo później Harry wrócił do pokoju, więc Mike złapał za swój ręcznik i także poszedł się odświeżyć. Gdy wziął szybki prysznic i wyszedł z łazienki, od razu ruszył w stronę szafy. Przeszedł obok Harry'ego, ale coś mu nie pasowało. Zatrzymał się, obejrzał przez ramię i wytrzeszczył oczy.

Był w szoku i nie dowierzał w to, co widział. Gdyby nie wiedział, że obok niego stał Harry, to z pewnością by go nie rozpoznał. Chłopak miał na sobie te spodnie, niebieską koszulę i czarną kamizelkę. Dodatkowo postawił włosy na żel. Teraz, bez tych workowatych ubrań, wyglądał naprawdę dobrze. I pomyśleć, że wystarczyło kupić mu parę nowych rzeczy, by zmienić go nie do poznania.

Przez chwilę stał w miejscu, nie mogąc się ruszyć nawet o krok. Otrząsnął się dopiero wtedy, gdy Harry zmarszczył brwi i spojrzał na niego pytająco.

- Coś nie tak? Przesadziłem?

Mike pokręcił głową.

- Nie, nie, wszystko w porządku. Wyglądasz świetnie. Wiem, że to źle zabrzmi, ale... nie spodziewałem się, że jesteś aż tak przystojny - dodał, na co przyjaciel zarumienił się po czubki uszu.

- Eee... dzięki. - Podrapał się z zakłopotaniem po karku. - Ale chyba trochę przesadzasz - zaśmiał się odrobinę nerwowo, chcąc w ten sposób ukryć swoje zmieszanie.

- Być może - powiedział i zaraz potem dodał: - Choć mam wrażenie, że niedługo przekonasz się, że to ja mam rację.

- Jeśli dalej będziesz tak stał, to wątpię.

Mike skinął głową, doskonale zdając sobie sprawę, że Harry powiedział to tylko po to, by zmienić temat. Nie kontynuował więc tej dziwnej rozmowy, tylko podszedł do szafy i koniec końców ubrał się podobnie jak przyjaciel, z tą różnicą, że zdecydował się na szare jeansy i białą koszulę.

Niedługo później wyszli z domu.

* * *

Chłopcy stali w kolejce do jednego z londyńskich klubów. Harry był lekko spięty i czuł się dość niepewnie, bo nigdy dotąd nie miał okazji przebywać w takim miejscu. Nie wiedział, czy będzie potrafił odnaleźć się w tłumie szalejących na parkiecie ludzi, na duchu podnosiła go jednak obecność Mike'a, od którego biła ogromna pewność siebie. Z takim kompanem nic nie mogło pójść źle, prawda?

Ponieważ klub był otwarty od ponad godziny, przed wejściem zebrało się co najmniej kilkadziesiąt osób. Chłopcy w milczeniu stali na początku kolejki, czekając, aż w końcu uda im się dostać do środka.    

Mike widział, że Harry był zdenerwowany, ale mógł się założyć, że zaraz po wejściu na salę wszystko się zmieni. Zawsze tak było. By jednak rozładować napięcie, zaczął opowiadać o swoich imprezowych doświadczeniach, dzięki czemu przyjaciel nieznacznie się rozluźnił. Ponadto wyciągnął paczkę papierosów i podsunął mu ją pod nos, pamiętając o tym, że kiedy był spięty albo wkurzony, nie stronił od nikotyny.

Harry podpalił papierosa i mocno się zaciągnął. Wypuściwszy z płuc dym, z jego twarzy zniknęły ostatnie oznaki podenerwowania.

Kilka minut później chłopcy usiedli przy barze i zamówili drinki z wódką. Zgodnie z przewidywaniami Mike'a ochroniarz uznał ich za dorosłych i bez problemów wpuścił do klubu, a potem żaden z pracowników nie pytał ich już o dokumentny.

Impreza z każdą sekundą nabierała tempa; z głośników niezmiennie płynęły dźwięki światowych przebojów, przy barze i stolikach alkohol lał się strumieniami, a barmani i kelnerki uwijali się jak w ukropie, byleby tylko nadążyć z obsługą stale powiększającej się liczby łaknących zabawy ludzi. Mike co chwilę spoglądał na parkiet, mając zamiar wkrótce dołączyć do tańczącego tłumu, ale przedtem chciał napoić Harry'ego taką ilością alkoholu, by i on się zabawił. Podniósł rękę, by przywołać stojącego najbliżej barmana, ale zanim zdążył zwrócić na siebie jego uwagę, zaczepiły ich dwie nastolatki.

- Jesteście sami? - Mike skinął głową. - My też, więc może chcielibyście nam potowarzyszyć?

Dziewczyna była dość wysoka, prawdopodobnie dzięki kilkucentymetrowym szpilkom, miała brązowe oczy i tego samego koloru włosy. Ubrana była w czarne legginsy, kusząco opinające jej zgrabne nogi, i białą tunikę. Jej przyjaciółka, niebieskooka blondynka, także wiedziała, jak się ubrać, by wyeksponować swoje atuty. Krwiście czerwona sukienka gładko przylegała do jej wąskiej tali, a jedynym miejscem, gdzie materiał nieco się marszczył, były okolice jej pokaźnego biustu.

Chłopcy wymienili się szybkimi spojrzeniami.

- Chętnie - odparli zgodnie.

Dziewczyny chciały się do nich dosiąść, jednak Harry zaproponował, by przenieśli się do stolika. Wypatrzywszy wolne miejsce, zamówili cztery truskawkowe kamikadze i odeszli od baru.

Siedząc na uboczu i popijając alkohol, Harry zauważył, że jedna z dziewczyny, Vicky, wpadła Mike'owi w oko. Aby mu nie przeszkadzać, skupił całą swoją uwagę na jej koleżance, Cindy. 

Początkowo odczuwał pewien dyskomfort, bo przez kolor włosów dziewczyna przypominała mu Hermionę. Zdawał sobie, że było to jedynie nikłe podobieństwo, mimo to obawiał się, że za chwilę usłyszy z jej ust jakąś reprymendę. Potrzebował kilku minut, by oprzytomnieć i zrozumieć, gdzie był i co robił. Dopiero wtedy mógł skupić całą swoją uwagę na Cindy. 

Im dłużej z nią rozmawiał, tym lepiej się z nią dogadywał. Zapewne nie byłby tym faktem w ogóle zdziwiony, gdyby jego doświadczenie w kontaktach z dziewczynami było większe, albo gdyby chociaż nie popełnił tylu błędów przy budowaniu relacji z Cho. Nie wiedział, czy swoją dzisiejszą śmiałość zawdzięczał alkoholowi, czy idealnemu dopasowaniu charakterów. Choć, prawdę powiedziawszy, niewiele go to obchodziło, bo zależało mu jedynie na dobrej zabawie. Z tego powodu nachylił się ku dziewczynie i spytał ją o coś, o co normalnie nie miałby odwagi spytać.

- Zatańczymy?

Cindy uśmiechnęła się szeroko.

- Jasne!

* * *

Impreza trwała do piątej rano, lecz dla Harry'ego i Mike'a skończyła się pół godziny wcześniej. Chłopcy cały wieczór bawili się w towarzystwie Vicky i Cindy, więc kiedy dziewczyny postanowiły wrócić do domu, oni także opuścili lokal. Wymieniwszy się numerami telefonów, rozeszli się w przeciwne strony.

Na Privet Drive dotarli parę minut przed siódmą. Podczas jazdy taksówką Harry niemal całkowicie stracił kontakt z rzeczywistością; na przemian otwierał i zamykał oczy, głowa co chwilę opadała mu na ramię Mike'a, a kiedy chciał coś powiedzieć, z jego ust wydobywał się niezrozumiały bełkot. Był tak pijany, że przyjaciel musiał zaprowadzić go do pokoju i pomóc mu się rozebrać.

- Cindy? - mruknął Harry, tuląc się do poduszki. - Gdzie jesteś?

- Poszła do domu. Ale nie martw się, jutro się z nią zobaczysz.

Harry skinął głową, a potem przekręcił się na bok i chwilę później już spał. Gdy po pokoju rozeszło się echo jego głośnego chrapania, Mike opadł na fotel i przetarł spocone czoło. Nie mógł przestać się uśmiechać, bo już wyobraził sobie minę przyjaciela, gdy powie mu, co robił i do jakiego stanu ostatecznie się doprowadził.

* * *

Gdy kilka godzin później Harry otworzył oczy, miał wrażenie, jakby w głowę oberwał tłuczkiem. Ból był nie do zniesienia, przez co nie mógł się skupić i przypomnieć sobie, gdzie był, ani co robił. Kiedy jednak udało mu się zebrać rozbiegane myśli, nie poczuł się lepiej, wręcz przeciwnie, świadomość, że ostatnio coraz częściej miał problemy z koncentracją i pamięcią, sprawiała, że jego zadowolenie gwałtownie zmalało.

Złe samopoczucie wyzwoliło w nim także pokłady nieograniczone lenistwa, problem w tym, że bardzo chciało mu się pić. I choć początkowo starał się o tym nie myśleć, pragnienie było tak silne i deprymujące, że ostatecznie zrezygnował z dalszej walki. Rozejrzał się po pokoju, ale nie zauważył niczego, czym mógłby zaspokoić porannego kaca.

Chcąc nie chcąc, musiał wstać z łóżka i zejść na dół. Wygrzebał się spod kołdry i schylił po spodnie, lecz wówczas zakręciło mu się w głowie, co więcej, poczuł nasilające się mdłości. Zrezygnowany położył się z powrotem na plecach i zamknął oczy, licząc na to, że nieprzyjemne dolegliwości wkrótce miną.    

Niespodziewanie błoga cisza została zakłócona dźwiękiem otwieranych drzwi. Harry się skrzywił i złapał za skronie, bo każdy odgłos, nawet najmniejszy, brzmiał jak uderzenie wielkiego bębna.

Po chwili podniósł głowę i spojrzał na stojącego w wejściu przyjaciela. Gdy ich spojrzenia się spotkały, kąciki ust Mike'a delikatnie zadrżały, on sam zaś spytał:

- Jak się spało?

- Raczej dobrze, tylko strasznie boli mnie głowa.

Mike zaśmiał się głośno, nie myśląc o tym, że powinien być cicho.

- Czyżby komuś doskwierał kacyk?

- Nie, skądże znowu - odparł sarkastycznie brunet. - Jasne, że tak. Nie widać?

- Masz, wypij to - powiedział Mike, podając mu szklankę z jakąś bezbarwną cieczą. Harry spojrzał na niego pytającym wzrokiem, więc kontynuował: - Poczujesz się lepiej, zaufaj mi. Ja już wypiłem swoją porcję. Myślisz, że gdybym nie znał jakiegoś sposobu na kaca, to chodziłbym sobie tak od rana?

Gryfon skinął w podziękowaniu głową i opróżnił szklankę. Przełknąwszy płyn, po raz kolejny się skrzywił.

- Fuuu, ale świństwo.

- A brałeś kiedyś jakieś lekarstwo, które nie smakowałoby obrzydliwie? - zaśmiał się Mike. - A teraz chodź, musisz coś zjeść.

- Poczekaj, tylko się ubiorę.

Wstał z łóżka i podszedł do kufra. Gdy wyciągnął z niego czyste ubrania, zdał sobie sprawę, że środek, który dostał od Mike'a, zaczął działać, bo przy schylaniu się nie miał już zawrotów głowy, nie zapowiadało się także na to, że zwróci zawartość żołądka. Uśmiechnął się więc szeroko, szybko się ubrał, a potem zszedł z przyjacielem do kuchni, gdzie czekało już na nich śniadanie.

- Nie wiem, co mi dałeś, ale to działa - powiedział z ulgą.

Usiadł przy stole i napełnił swój talerz po brzegi. Teraz, gdy przestało mu być niedobrze, miał wrażenie, jakby nie jadł od kilku dni.

- To dobrze, przynajmniej nie będziesz cały dzień umierający.

- Tylko jest jeden mały problem.

- Jaki?

- Urwał mi się film, więc nie jestem pewien, co wydarzyło się naprawdę, a co sobie wymyśliłem.

Mike spojrzał na niego z grobową powagą, lecz zaraz potem ryknął głośnym śmiechem.

- Czułem, że tak będzie.

- Było aż tak źle? - zapytał z niepokojem Harry. Przed poznaniem Mike'a nie chodził na imprezy i nie pił alkoholu, więc nie wiedział, do czego był zdolny, kiedy przekroczył swój limit.  

- Praktycznie do końca imprezy trzymałeś się dobrze, ale kiedy wracaliśmy do domu, nie mogłeś już ustać na nogach. W pewnym momencie prawie poleciałeś na chodnik, więc później prowadziłem cię pod ramię. W taksówce kompletnie odpłynąłeś, dlatego musiałem zanieść cię na górę i rozebrać. Chociaż, szczerze mówiąc, wątpię, czy miało to dla ciebie jakieś znaczenie.

Harry najpierw zbladł, a potem oblał się rumieńcem. Spuścił na chwilę głowę, a gdy podniósł ją z powrotem, w jego oczach pojawiła się nadzieja. Nie miał powodów, by nie wierzyć w opowieść przyjaciela, mimo to musiał się upewnić, że ten niczego nie podkoloryzował i był z nim całkowicie szczery.

- Żartujesz, tak?

Chłopak pokręcił przecząco głową.

- Nie przejmuj się. Zanim dziewczyny poszły do domu, byłeś w przyzwoitym stanie.

Harry wytrzeszczył oczy.

- A więc to nie był sen i niczego sobie nie wyobraziłem?

- Czego konkretnie?

- Nazywały się Vicky i Cindy, tak? - zapytał, ignorując pytanie przyjaciela.

- Owszem.

- Okej, czyli mój umysł nie płata mi figli - mruknął bardziej do siebie niż do Mike'a, po czym zamilkł na chwilę i podrapał się po brodzie. - Dobra, to powiedz mi, co się potem działo, bo nie pamiętam wszystkiego. Wiem, że zaprosiliśmy je do stolika i wypiliśmy z nimi jakieś czerwone drinki. Co to tak w ogóle było?

- Truskawkowe kamikadze.

- Od dzisiaj truskawki będą mi się źle kojarzyć.

Mike wybuchnął głośnym śmiechem i pokręcił z politowaniem głową.

- Dziwię się, że nie pamiętasz zbyt dobrze Cindy. Wydawało mi się, że świetnie się razem bawiliście.

- Co to znaczy? Ale chyba nie zrobiłem niczego głupiego? - zapytał cicho.

Przyjaciel spojrzał na niego z powagą, ale nic nie powiedział. Celowo przedłużał ciszę, bo niemal słyszał, jak trybiki w głowie Harry'ego pracowały na przyspieszonych obrotach. Choć było to w pewien sposób okrutne, bawiła go ta sytuacja, więc nalał sobie skoku do szklanki i dopiero wtedy odpowiedział:

- Zależy, co rozumiesz przez zrobić coś głupiego.

- O nie... Czyli jednak? - Mike wzruszył bezradnie ramionami. - Boże, co za wstyd...

- Wyluzuj...

- Ty mnie tu nie uspokajaj, tylko mów co jeszcze robiłem!

- Na początku tylko rozmawialiście i piliście drinki, potem wyciągnąłeś ją na parkiet...

- Co? Ja ją? To niemożliwe - przerwał mu Harry. - Ja nie umiem tańczyć. Myślisz, że dobrowolnie ośmieszyłbym się publicznie?

Mike prychnął.

- Jeśli ty nie umiesz tańczyć, to ja jestem Elżbieta II. Ale nieważne. Nie będziemy się o to spierać - powiedział stanowczo. - I co to znaczy, że to niemożliwe? Przecież tam byłem i wszystko widziałem.

- Jestem nieśmiały...

- Błagam...

- I mało która dziewczyna się mną interesuje.

Mike pokręcił z niedowierzaniem głową. Wydawało mu się, że Harry zyskał już trochę pewności siebie, ale wszystko wskazywało na to, że był w błędzie. To straszne, jak Dursleyowie zniszczyli w nim poczucie własnej wartości.

- Chłopie, spójrz w lustro! - powiedział, nieświadomie podnosząc głos. - Jesteś zajebiście przystojny! Szczególnie teraz to widać, bo ubierasz się normalnie. Ty nie widziałeś, jak inne laski patrzyły się na tę całą Cindy. Jakby chciały ją rozerwać na miejscu!  

Harry nie odpowiedział, bo musiał sobie wszystko przemyśleć. Z jednej strony cieszył się, że miał powodzenie u płci przeciwnej, a z drugiej - czuł się z tym jakoś dziwnie. Rzadko kiedy bywał w takiej sytuacji. Co prawda w Hogwarcie kilka dziewczyn wzdychało na jego widok, choć przeczuwał, że było to spowodowane jego sławą, nie wyglądem. 

Mike w milczeniu wpatrywał się w Harry'ego; widział jego zmarszczone od zamyślenia czoło, więc chwilowo wstrzymał się od dalszych wyjaśnień. Dopiero kilka minut później odezwał się ponownie, dochodząc do wniosku, że wystarczająco długo się nie odzywał.

- Mam nadzieję, że w końcu coś do ciebie dotarło i pozwolisz mi kontynuować. Chyba że boisz się poznać całą prawdę?

- Mów, bo i tak czuję, że zaraz zejdę na zawał - odpowiedział pół żartem, pół serio.

- Tak jak mówiłem, poszliście potańczyć. Spędziliście na parkiecie pół wieczoru i tylko czasem wracaliście do stolika, żeby się czegoś napisać. Później zaczęliście wygłupiać się na barze. Nie wiem, jakim cudem z niego nie zleciałeś, ani dlaczego nikt was stamtąd nie ściągnął - zaśmiał się głośno, widząc kolejne rumieńce zakłopotania na twarzy Harry'ego. - Nie mam pojęcia, co było potem, bo wyszedłem z Vicky na zewnątrz. Gdy wróciliśmy do środka, siedziałeś z Cindy na kanapie, ale zanim do was podeszliśmy, zaczęliście się obściskiwać i całować, więc nie chcieliśmy wam przeszkadzać i poszliśmy potańczyć.

- Co?!

- Daj spokój, przecież to nic złego.

W tym samym czasie do domu wróciła pani McVogel i nieświadomie przerwała ich rozmowę. Gdy weszła do kuchni, uśmiechnęła się do nich na powitanie, a potem zrobiła sobie kawę i zaczęła opowiadać im o swoim spotkaniu. Później we trójkę przygotowali obiad, zjedli go w miłej i spokojnej atmosferze, po czym poszli na górę - Diana wziąć kąpiel, chłopcy do swojego pokoju.

Mniej więcej w ten sposób minął Harry'emu tydzień u Mike'a. Rano we dwójkę robili śniadanie, choć nie zawsze jedli je w towarzystwie pani McVogel. Później oglądali coś w telewizji, albo siedzieli na dworze. Czasem godzinami spacerowali po Privet Drive, dwa razy wypili piwo w parku, jeszcze raz poszli do klubu i umówili się z dziewczynami.

Każdy spędzony z Mikiem i jego matką dzień Harry wspominał wyjątkowo dobrze. Niestety, tydzień minął mu szybko i musiał pożegnać się z przyjacielem. Niedługo na Privet Drive mieli pojawić się Weasleyowie i zabrać go do siebie, problem w tym, że nie wiedzieli, że Harry uciekł od Dursleyów. Żeby zachować pozory i ukryć swoją ucieczkę, Gryfon musiał wrócić pod dom wujostwa i tam czekać na przyjaciół.

Po ostatnim obiedzie u Mike'a, mimo kategorycznego sprzeciwu pani McVogel, Harry pomógł sprzątnąć ze stołu i pozmywać brudne naczynia. Chciał choć w taki sposób odwdzięczyć się za pomoc, jaką uzyskał od niej i jej syna.  

Przed wyjściem z domu kobieta objęła go i powiedziała mu, że z przyjemnością go u siebie gościła. Potem dodała jeszcze, że ma nadzieję, że będzie często wpadał do Mike'a. Harry odpowiedział z uśmiechem, że na pewno w przyszłości ich odwiedzi.

Niedługo później chłopcy ruszyli w stronę dawnego domu Harry'ego. Przez całą drogę wspominali ich ostatni wspólny tydzień, często śmiejąc się z różnych sytuacji. Rozmawiając o pierwszej imprezie w klubie, nawet Harry śmiał się z tego, co robił i jak później na to wszystko reagował. 

- Chyba czas się pożegnać - powiedział Mike, gdy dotarli na Privet Drive 4. - Nie ma sensu tego przedłużać, co nie? - dodał, nie potrafiąc ukryć smutku w głosie.

- Szkoda, że to, co dobre, szybko się kończy.

- Mam tylko nadzieję, że wpadniesz do mnie w przyszłym roku.

- Jasne, tylko nie wiem kiedy. Wiesz, że już tu nie wrócę.

- No tak, rozumiem - odparł i podrapał się z zakłopotaniem po głowie. - Dobra, nie będziemy tu tkwić jak dwa kołki. - Próbował się uśmiechnąć.

Harry skinął głową.

- Zaraz ktoś powinien po mnie przyjechać - powiedział, po czym zapadła między nimi cisza. - Wiesz co? Cieszę się, że wtedy poszedłem do parku. Dzięki tobie ten tydzień był najlepszy ze wszystkich w tym miejscu.

Tym razem Mike bez problemów się uśmiechnął.

- Cała przyjemność po mojej stronie.

- To co? Do zobaczenia następnym razem?

- Może w którymś klubie?

Harry zaśmiał się i wyciągnął przed siebie rękę. Mike uścisnął ją, a potem go objął i poklepał po plecach.

- Do zobaczenia - powiedział.

Uśmiechnął się po raz ostatni i ruszył w drogę powrotną do domu.

~ ~ ~ 

Bardzo dziękuję za komentarze pod poprzednim postem. :) Szkoda, że było ich niewiele, ale przecież nie można mieć wszystkiego, prawda?

BETA: Seya (dziękuję!)
EDIT: 25.11.2018 r.