ROZDZIAŁ V

Harry patrzył na oddalającego się przyjaciela, czując w sercu dziwne kłucie. Naprawdę było mu przykro, że musiał wyjechać. Szczególnie, że teraz wszystko wyglądałoby inaczej. Nigdy nie przypuszczał, że mógłby żałować, że nie spędzi całych wakacji na Privet Drive.

Niestety sprawy potoczyły się inaczej. Nie wróci już do tego miejsca. Oczywiście kiedyś odwiedzi jeszcze Mike’a, ale przecież nie będą to częste wizyty.

Czekał w spokoju przed domem, gdy nagle usłyszał trzask aportacji. Odwrócił się i zobaczył idącego w jego stronę pana Weasleya. W tej chwili nie musiał udawać radości. Czuł się szczęśliwy, bo wiedział, że czas spędzony w Norze będzie tak samo miły jak był pobyt u Mike'a.

- Harry? - zapytał niepewnie pan Weasley. Próbował ukryć zdziwienie, ale nie za bardzo mu to wyszło.

- Dzień dobry, panie Weasley - przywitał się Harry, szczerząc się jak głupi.

- Dzień dobry. Przepraszam, że tak zareagowałem, ale... zmieniłeś się.

- Może trochę.

- Nie ważne... - Na twarzy mężczyzny wciąż widoczny był szok. - Nie mamy teraz na to czasu. Spakowałeś się już?

- Tak, możemy ruszać.

- Nie pożegnasz się z rodziną? - Pan Weasley uniósł w górę brew.

- Eee... Już się z nimi pożegnałem... dlatego czekałem na dworze... - skłamał.

- W porządku. Złap mnie mocno za rękę. 

Harry wykonał polecenie i gdy jego ręka spoczęła na ramieniu starszego mężczyzny, poczuł, jak by ktoś próbował przepchnąć go przez bardzo wąski otwór. Na szczęście uczucie zniknęło tak szybko, jak się pojawiło.

Znaleźli się w pobliżu Nory. Patrząc na budynek, Harry nie potrafił powstrzymać uśmiechu. Można powiedzieć, że to miejsce było jego prawdziwym domem. Nikt nie traktował go tutaj jak wybrańca, tylko jak zwykłego nastolatka.

Pan Weasley, widząc uśmiech na twarzy chłopaka, odpowiedział mu tym samym. Cieszył się z radości Harry’ego. Chociaż był on obcą osobą, stanowił ważną i integralną część jego rodziny. Był jak syn.

 Uśmiechnięci ruszyli w stronę drzwi. Kiedy tylko weszli do środka, ktoś rzucił się na Harry’ego. Chłopak rozpoznał tą osobę dopiero, gdy się od niego oderwała.

- Harry? To naprawdę ty? - zapytała zaskoczona Hermiona, dokładnie się mu przyglądając.

- Tak. A co, aż tak się zmieniłem? - zażartował.

- No tak... Jesteś teraz… - nie zdążyła dokończyć, bo wtrącił się Ron stojący w pobliżu niej.

- Cześć, stary. - Uścisnęli się. - Cieszę się, że w końcu jesteś. I nie zwracaj na nią uwagi, w końcu to dziewczyna.

Harry znowu się zaśmiał.

- Też się cieszę, że was widzę - dodał, kiedy kolejny napad wesołości minął.

W tym samym czasie do kuchni weszła pani Weasley i Ginny.

- Cześć - powiedziała rudowłosa, kiedy tylko dostrzegła starszego kolegę.

- Hej - odparł.

- Harry, kochaneczku! Jak dobrze, że już jesteś - powiedziała pani Weasley i wyściskała go. - Zmieniłeś się, ale w końcu na lepsze... Chyba lepiej zaczęli cię tam karmić i nareszcie postanowili wydać na ciebie jakieś pieniądze?

- Niestety nie. W kwestii jedzenia nic się nie zmieniło, a na zakupy wybrałem się sam. Nie mogłem dłużej chodzić w tych workach - odpowiedział, dochodząc do wniosku, że w tym wypadku nie było sensu kłamać.

- Rozumiem... Bardzo dobrze sobie poradziłeś, bo wyglądasz rewelacyjnie. Mam wrażenie, że nie widzieliśmy się od wieków. - Uśmiechnęła się. - A może jesteś głodny? - spytała.

- Nie, dziękuję. Niedawno jadłem obiad - wyjaśnił.

- No dobrze, a może…

- Molly, daj spokój - przerwał jej pan Weasley. Zobacz, że dzieciaki zaraz przewiercą cię wzrokiem. Niech gdzieś sobie pójdą. W końcu nie widzieli się miesiąc i na pewno chcą ze sobą porozmawiać.

Młodzież była niezwykle wdzięczna za te słowa i kiedy tylko pani Weasley zgodziła się z mężem, od razu poszli na górę do pokoju Rona.

- Harry, jak tam wakacje? Mam nadzieję, że dobrze cię traktowali? - zapytała Hermiona, kiedy wszyscy zajęli już wygodne miejsca.

- Ogólnie dobrze - odpowiedział po chwili.

- Ogólnie dobrze cię traktowali, czy ogólnie dobrze minęły wakacje? - dopytywała się.

- To pierwsze - mruknął. - A co wy robiliście przez cały lipiec? - spytał, chcąc uniemożliwić dziewczynie zadawanie kolejnych pytań. Liczył, że zmiana tematu skutecznie odwiedzie ją od dalszego przesłuchania.

- Och, nic nadzwyczajnego. - Ku uciesze Harry'ego dziewczyna połknęła haczyk. - W domu raczej nigdzie nie wychodziłam, a kiedy przyjechałam tutaj, robiliśmy to co zwykle. - Uśmiechnęła się. - Wieczorami uczyłam się rzucać nowe zaklęcia - dodała dumnie.

Harry wytrzeszczył oczy.

- Jak to uczyłaś się rzucać zaklęcia? - spytał zdziwiony.

- Halo! Chyba logiczne, że różdżką - odezwał się Ron, patrząc na niego dziwnie.

Harry przewrócił oczami i go zignorował. Ponownie odwrócił się do przyjaciółki, chcąc kontynuować temat. Nie zdążył jednak powiedzieć ani słowa, gdyż Ron krzyknął:

- Harry!

- Co? - odwrócił się zaskoczony.

- Ty masz kolczyk?! - wrzasnął rudzielec.

- No tak - uśmiechnął się.

Ron pokręcił głową.

- Już prawie tydzień - wyjaśnił brunet.

- Pasuje ci - odezwała się Ginny i pewnie popatrzyła mu w oczy.

Harry trochę się zdziwił, bo w takich sytuacjach dziewczyna zazwyczaj oblewała się rumieńcem. Widocznie czas, który w ostatnim roku spędzili razem, wpłynął na nią lepiej niż przypuszczał.

- Ale nie rozumiem... Po co ci on? - dopytywał się Ron.

- Jak to po co? Dla zabawy.

- Ron, daj spokój... Harry wygląda świetnie. - Hermiona wtrąciła się do rozmowy.

- Dziękuję. - Brunet odetchnął z ulgą. - A wracając do tematu... Nie mogłaś przecież rzucać czarów. To zakazane, a ty na pewno nie złamałabyś prawa!

Przez chwilę wszyscy patrzyli się na niego dziwnie. Zaraz jednak na twarzy Hermiony pojawił się wyraz zrozumienia.

- Och, rozumiem. Czyli ty nic nie wiesz? - spytała.

- Czego nie wiem? - zdziwił się.

- Harry, od połowy lipca uczniowie, którzy skończyli piątą klasę, mogą używać czarów. To przez powrót Sam-Wiesz-Kogo. Pisali o tym w Proroku, nie widziałeś?

- Nie... Nie zamawiałem gazety od czerwca. - Zamilkł na chwilę. - Aaa... – mruknął i uderzył się w czoło. - Teraz wiem, dlaczego nie dostałem listu z Ministerstwa, gdy rzuciłem zaklęcie w tamtym barze. O kurwa... - zaklął, gdy uświadomił sobie, że powiedział za dużo.

- O jakim barze mówisz? - spytała Ginny, mrużąc oczy, co sprawiło, że wyglądała jak jej matka. Kobieta przyjmowała taką minę zwykle wtedy, gdy podejrzewała o coś bliźniaków.

Hermiona i Ron także popatrzyli na niego podejrzliwie.

- Nie, nie... Coś wam się pomieszało. Nie mówiłem nic o barze. - Brunet próbował się wytłumaczyć.

- Harry, nie rób z nas kretynów! - krzyknęła rudowłosa. - Wyraźnie słyszeliśmy, co powiedziałeś, zresztą twoja reakcja tylko to potwierdza.

- Oj, no dobra, musiałem rzucić zaklęcie czyszczące, żeby pozbyć się krwi z moich ubrań - odpowiedział. - Zadowolona?

- Co? Jaka krew? Harry, czemu byłeś we krwi?! - zapytała zdenerwowana Hermiona. Wyglądała na naprawdę przerażoną. - Tylko nie mów, że znowu napadli cię śmierciożercy.

- Ciszej, bo usłyszą nas na dole! I nie, nie napadli mnie śmierciożercy - syknął. - Powiem wam, ale musicie to zachować dla siebie, okej?

Przyjaciele zgodnie pokiwali głowami, więc kontynuował. Opowiedział im, co wydarzyło się na Privet Drive, o tym że uciekł z domu, o swojej wizycie w Dziurawym Kotle i w banku Gringotta.

- To gdzie ty się podziewałeś przez cały tydzień i dlaczego tata odebrał cię spod domu? - zapytał Ron.

- Mieszkałem u mojego przyjaciela, Mike’a. Niedawno wprowadził się na Privet Drive. Czekałem pod domem, bo po pierwsze nie chciałem, żeby się wydało, że nie mieszkam u wujostwa, a po drugie nie mogłem wysłać sowy, bo Mike to mugol.

- Wszystko jasne - stwierdziła Hermiona. - Mimo to uważam, że powinieneś komuś o tym powiedzieć - drążyła dalej temat.

Mówiła spokojnie, lecz w głębi duszy była cała w nerwach. Nie myślała, że życie Harry'ego wyglądało tak źle. A tym bardziej, że był bity.

Zawsze myślała, że z powodu śmierci rodziców, jego rodzina spróbuje mu to zrekompensować. Oczywiście wiedziała, że Harry nie żył jak jakiś książę. Gdyby tak było, to prędzej wyrósłby na napuszonego pawiana, tak jak Malfoy.

- Nie, Hermiono! Nic nikomu nie będę mówił! Szczególnie, że nie wrócę już do tego domu, czy to się Dumbledore’owi podoba czy nie. - Podniesiony głos Harry'ego wyrwał ją z zamyślenia.

- Ale… - zaczęła.

- Hermiono, daj spokój - przerwał jej Ron. - Przecież wiesz, jacy są ci mugole. Zresztą po tym co mu zrobili, to nie dziwię się, że uciekł. I to jest jego sprawa, czy komuś o tym powie.

Szatynka chciała coś jeszcze powiedzieć, ale powstrzymała się od komentarza, nerwowo przygryzając wargę. Wolała na spokojnie przemyśleć sytuację Harry'ego.

Zastanawiała się, dlaczego nikt nie zabrał go wcześniej od jego wujostwa. Przecież wygląd chłopaka wyraźnie świadczył o tym, że nie traktowali go jak prawdziwego członka rodziny.

- Słuchajcie, może zagramy w eksplodującego durnia, czy coś? - spytała Ginny, chcąc rozładować napiętą atmosferę.

- Dobry pomysł - odpowiedziała reszta.

Całe popołudnie spędzili, grając w karty. Gdy byli w trakcie kolejnego rozdania, usłyszeli wołanie pani Weasley.

- Dzieciaki, kolacja!

Skończywszy kolejkę, udali się na dół. Przy stole siedział już pan Weasley i czytał Proroka Wieczornego. Jego żona stała przy kuchni i kończyła przygotowywać posiłek.

 Niedługo potem wszyscy ze smakiem jedli przygotowane dania. Przy okazji rozmawiali na różne tematy. Tylko Harry nie brał udziału w dyskusji. Myśli, które zaprzątały mu głowę po słowach Hermiony, skutecznie uniemożliwiały mu skupienie się na rozmowie.

Zastanawiał się nad powodem zniesienia ograniczenia w posługiwaniu się magią. Nie mógł wymyślić niczego, co skłoniłoby ministra do takiego ustępstwa. Przecież jeszcze nie dawno mężczyzna nie wierzył w powrót Voldemorta, a teraz zezwalał na używanie czarów poza szkołą? Było w tym coś dziwnego.

- Harry, kochaneczku, stało się coś? - zapytała pani Weasley, dostrzegając jego duchową nieobecność.

- Nie, zamyśliłem się tylko. - odpowiedział i zaczął skubać jedzenie.

Po chwili odłożył jednak sztućce, ponieważ kwestia ustępstw Knota nie dawała mu spokoju.

- Na pewno wszystko w porządku? Jeżeli masz jakieś kłopoty, to możesz nam powiedzieć i razem spróbujemy coś temu zaradzić - stwierdziła ciepło kobieta.

- Nie mam żadnych kłopotów. - Uśmiechnął się. - Nie mogę tylko zrozumieć, co skłoniło ministra do takich działań - odpowiedział szczerze.

- Nie czytałeś gazet, prawda? - tym razem odezwał się pan Weasley.

 Harry zaprzeczył, kręcąc głową.

- Widzisz, po tym jak okazało się, że ty i Dumbledore mówiliście prawdę, poparcie ministra gwałtownie zmalało. Ludzie zaczęli protestować i żądać jego dymisji. Dlatego chwyta się wszelkich możliwych sposobów na zatrzymanie posady. Jednak jego usilne starania nie przynoszą efektów, więc spodziewam się, że niedługo odbędą się wybory.

- Rozumiem - powiedział Harry. - Ale chyba dobrze by było zmienić ministra... Knot za bardzo przyzwyczaił się do czasów pokoju i nie robi nic, co mogłoby pomóc w walce z Voldemortem.

Na dźwięk tego nazwiska wszyscy skrzywili się lekko.

- Masz rację. Ale taka sytuacja może też wywołać kolejne problemy. Sam-Wiesz-Kto może teraz działać otwarcie i spodziewamy się, że jeżeli dojdzie do wyborów, to spróbuje wypromować swojego kandydata. Obawiam się, że z powodzeniem...

Harry spojrzał na mężczyznę i poczuł, że ogarnia go niepokój. Jeżeli Voldemortowi udałoby się obsadzić na stanowisko jakiegoś śmierciożercę, to cały czarodziejski świat byłby jeszcze bardziej zagrożony, o ile to możliwe.

 Analizując swoje przemyślenia, doszedł do jednego, niezwykle ważnego wniosku. Walka zbliżała się wielkimi krokami, więc naprawdę musiał się wziąć do nauki. To już nie były żarty.

- Dobrze, wystarczy tych rozmów na dziś - powiedziała pani Weasley. - Czas iść spać. Jutro będziemy mieć trochę pracy, a domyślam się, że chcielibyście robić coś innego. Dlatego im wcześniej zaczniemy, tym wcześniej skończymy.

Nastolatkowie pokiwali głowami, po czym wstali od stołu i wyszli z kuchni. Nie zamierzali jednak iść spać. Jak dla nich było stanowczo za wcześnie. W końcu byli młodzi, rozsadzała ich energia, a ponadto były wakacje.

Mimo tego, że swoim zachowaniem łamali dane kobiecie słowo, postanowili wyjść na dwór. Wymknęli się tylnym wyjściem i rozsiedli pod jednym z drzew. Mieli sobie wiele do powiedzenia, więc czas zleciał im niezwykle szybko.

Kilka godzin później pani Weasley przerwała ich sielankę. Chyba niedawno zrobiła obchód i zorientowała się, że nie wypełnili jej polecenia. Wyszedłszy z domu i zobaczywszy ich na zewnątrz, wyglądała jak tykająca bomba.

Gdy kobieta skończyła swój wywód, wrócili do domu i skierowali się na górę. Mimo że musieli słuchać kazania pani Weasley, niczego nie żałowali. W końcu grzechem byłoby nie skorzystać z tak pogodnej i ciepłej nocy.

Przed pójściem spać wszyscy powiedzieli sobie jeszcze - Dobranoc - by następnie zniknąć za drzwiami swoich sypialni. Ponieważ Fred i George mieszkali teraz na Pokątnej, Harry dostał ich pokój.

Niepewnie wszedł do środka. Spodziewał się zastać pozostałości po wynalazkach bliźniaków, dlatego bardzo się zdziwił, gdy dostrzegł, że pokój pozbawiony był niepotrzebnych rzeczy i został porządnie wysprzątany. Poczuł przyjemne łaskotanie w okolicach żołądka, kiedy pomyślał o pracy, jaką wykonali państwo Weasleyowie.

Otrząsnąwszy się z nagłego przypływu emocji, skierował się do łazienki, aby odświeżyć się przed snem. Zdążył zrobić krok, gdy od strony okna usłyszał ciche pohukiwanie. Odwrócił się w tamtym kierunku i zobaczył swoją sowę.

Hedwiga siedziała na parapecie i wpatrywała się w niego uważnie. Po chwili wyleciała za okno i wyruszyła na polowanie. Widocznie czekała, aby się z nim pożegnać.

Harry uśmiechnął się do siebie i ruszył do łazienki. Po kilkunastu minutach wrócił do pokoju i położył się do łóżka.

* * *

Pół godziny później Harry wciąż nie mógł usnąć. Było dla niego po prostu za wcześnie. Niechętnie spojrzał na zegarek, który wskazywał dwudziestą trzecią. Przez chwilę leżał bez ruchu. W końcu uznał, że była to strata czasu.

Nagle wpadł na pewien pomysł. Wstał, podszedł do swojego kufra i wyciągnął z niego wszystkie książki. Posegregował je na już przeczytane i te, które miał zamiar jeszcze przejrzeć.

Gdy skończył, ze zdziwieniem zauważył, że zostały mu tylko dwa cienkie egzemplarze. Nie mógł w to uwierzyć. W ciągu dwóch tygodni przeczytał więcej książek niż przez pół roku w Hogwarcie.

Dochodziła druga, gdy odłożył ostatnią z nich. Obie lektury były naprawdę fascynujące, chociaż jedna dotyczyła eliksirów. Nie rozumiał, dlaczego ta dziedzina magii sprawiała mu dawniej tyle trudności. Teraz byłby w stanie odpowiedzieć na wszystkie pytania, które w ciągu tych pięciu lat zadał mu Snape.

Dzięki lekturze drugiej książki, którą właśnie odkładał na stertę przeczytanych, poznał kilka pożytecznych zaklęć. Postanowił, że w wolnym czasie spróbuje nauczyć się je rzucać. Co prawda mógłby zrobić to nawet teraz, ale bał się, że spowoduje niepotrzebny hałas. Dlatego, chcąc nie chcąc, ponownie położył się do łóżka.

Tym razem odpłynął w krainę Morfeusza już po kilkunastu minutach.

* * *

Następnego dnia Harry obudził się zaskakująco wcześnie. Mimo że znaczną część nocy spędził nad książkami, był wypoczęty. Podekscytowany możliwością wypróbowania nowych zaklęć szybko wyszedł spod kołdry i poszedł do łazienki. Niedługo po tym całkowicie ubrany zszedł się na dół.

W kuchni zastał najstarszych Weasleyów. Nie był tym zbytnio zdziwiony, ponieważ wiedział, że reszta domowników lubiła pospać trochę dłużej, zwłaszcza Ron. Podchodząc do stołu, przywitał się z dorosłymi.

- Dzień dobry - odpowiedziała niewyraźnie pani Weasley.

Harry spojrzał na nią badawczym wzrokiem. Zachowywała się jakoś dziwnie. Zawsze pełna energii i radości, teraz stała przygaszona i smutna.

- Coś się stało?- zapytał.

Kobieta cicho westchnęła i odłożyła nóż, który trzymała w rękach. Spojrzała na niego smutno, ale nic nie powiedziała. Z pomocą przyszedł jej mąż.

- Nie, nic wielkiego. Powiemy ci później, jak reszta już wstanie.

- No właśnie, to może ja pójdę ich obudzić - stwierdziła pani Weasley.

Po chwili zniknęła za drzwiami i w oddali było słychać tylko jej kroki. Harry odwrócił się do mężczyzny.

- Panie Weasley, wszystko w porządku? Przepraszam, że się wtrącam, ale pani Weasley wydała mi się jakaś przygaszona - powiedział.

- Widzisz, nastąpiły pewne problemy... - Mężczyzna podrapał się po głowie. - Musimy natychmiast zmienić parę rzeczy i to stwarza nam trochę kłopotów.

- Czy to z mojego powodu? - zapytał szybko brunet, czując, że ogarnia go poczucie winy.

- Ależ nie! Myślę, że to nie dotyczy... - pan Weasley nie zdążył powiedzieć niczego więcej, bo w tej samej chwili do pomieszczenia wszedł Ron, nadal ubrany w piżamę.

Chłopak podszedł do stołu i usiadł obok Harry’ego. Przez chwilę patrzył się na swojego ojca i przyjaciela, a potem ziewnął, nawet nie zakrywając ust.

- Ron! -  krzyknął pan Weasley. - Może trochę kultury?

Harry zdziwił się taką reakcją, ponieważ mężczyzna zazwyczaj był spokojny i rzadko pouczał swoje dzieci. Takie zachowanie bardziej pasowało do jego żony, która nigdy nie owijała niczego w bawełnę. Jeżeli któryś z jej potomków postąpił niewłaściwie, to nie hamowała swojej złości, ani nie szczędziła niemiłych słów.

- Tato, daj spokój - odpowiedział Ron, zupełnie nie przejmując się otrzymanym upomnieniem.

W tym samym czasie wróciła pani Weasley. Zaraz za nią weszły Hermiona i Ginny. Dziewczyny były całkowicie ubrane, ale zdecydowanie niewyspane. Usiadły obok chłopaków i uśmiechnęły się do nich, mimo że na ich twarzach dominował obraz cierpienia związanego z przymusem tak wczesnego wstania.

Pan Weasley wciąż czytał Proroka, popijając kawę. Z kolei Ron rozwalił się na krześle, odchylając głowę mocno do tyłu. Od czasu do czasu mamrotał coś pod nosem lub cicho pochrapywał.

Harry uważnie przyglądał się wszystkim domownikom, czując, że jego dobry humor ulatuje z niego jak powietrze z dziurawej opony. Wiedział, że musiało stać się coś złego, w przeciwnym razie pani Weasley nie zachowywałaby się tak dziwnie.

Nie miał jednak wystarczająco dużo czasu na intensywną analizę zaistniałej sytuacji, bo śniadanie pojawiło się na stole. Ponieważ był głodny jak wilk, zajął się jedzeniem, co skutecznie odwróciło jego myśli od problemu.

Dwadzieścia minut później ostatni kęs został przełknięty. Ron wstał i chciał wrócić do swojego pokoju, lecz pan Weasley go zatrzymał.

- Ron, siadaj. Musimy z wami porozmawiać.

- Nie możemy później? Chciałbym się jeszcze położyć... - jęknął rozżalony.

- Nie! - Mężczyzna wyglądał na zirytowanego. - To ważne. Poza tym zapomnij, że miałbyś spać o tej porze.

Rudzielec opadł z powrotem na krzesło.

- Dzisiaj rano dostaliśmy wiadomość od profesora Dumbledora. Dyrektor przechwycił informację o planach Sami-Wiecie-Kogo, które dotyczą usunięcia członków Zakonu. Niestety, większość osób wie, że nasze stosunki z Dumbledore'em są bardzo bliskie, więc możemy być celem ataku. Dlatego dyrektor uważa, że niezwłocznie musimy opuścić dom. Proszę was, abyście zaraz poszli się spakować i wkrótce byli gotowi do wyprowadzki.

- Co?! - krzyknął Ron, zrywając się ze swojego miejsca. - Gdzie niby mamy się przenieść?

- Do Kwatery Głównej, przynajmniej na jakiś czas - do rozmowy wtrąciła się pani Weasley.

- Ale…

- Nie ma żadnego ale! - krzyknęła kobieta.

Pan Weasley podszedł do swojej żony i ją przytulił.

- Kochanie, spokojnie - powiedział.

Harry czuł się źle, bo, pomimo tego że został zapewniony, że to nie z jego powodu wyniknęły problemy, teraz uważał inaczej. Miał wielkie poczucie winy i nie pomyślał nawet o tym, że Voldemort, planując zabijanie członków Zakonu, i tak na pierwszy ogień wybrałby Weasleyów.

W kuchni po raz kolejny zapanowała cisza. Wkrótce stała się na tyle przytłaczająca, że młodzież postanowiła pójść na górę, żeby się spakować.

Na szczęście Harry nie wyjął zbyt wielu rzeczy ze swojego kufra, więc nie miał za dużo do pakowania. Po szybkim zebraniu kilku swoich własności, poszedł do Rona. Znając go, miał z tym spore problemy.

Gdy wszedł do pokoju przyjaciela, potwierdziły się jego przypuszczenia. Ron siedział na łóżku, a obok niego stał pusty kufer.

 - Kompletnie nie wiem, co mam ze sobą wziąć - powiedział rudzielec, wtulając twarz w dłonie.

- Wyobraź sobie, że pakujesz się do Hogwartu - doradził mu Harry. - Weź do tego swoje najcenniejsze rzeczy, których nie chcesz stracić i nie będziesz mógł kupić podobnych na ich miejsce.

- Masz rację - westchnął, biorąc się w garść. - Pomożesz mi? - zapytał.

- Jasne. - Uśmiechnął się brunet. - I wiesz co? Mam nawet pomysł, poczekaj chwilę. - Sięgnął do kieszeni, wyciągnął różdżkę i pomyślał -  Pakuj! - Rzeczy Rona same zaczęły układać się w kufrze.

Kiedy wszystko było już spakowane, Harry głośno wciągnął powietrze.

- Co? - spytał przestraszony rudzielec.

- Właśnie coś sobie uświadomiłem.

- No mów! - niecierpliwił się chłopak.

- Nie wypowiedziałem zaklęcia

Ron odetchnął z ulgą, gdyż myślał, że chodziło o coś gorszego.

- Zaraz, zaraz... co? - zapytał, gdy dotarły do niego słowa przyjaciela.

- Nie wypowiedziałem na głos formuły.

- Nie mówiłeś, że umiesz rzucać niewerbalne zaklęcia - burknął Ron, nie ukrywając zazdrości.

- Bo nie wiedziałem.

Harry podszedł do okna i spojrzał na ogródek. Od kiedy wszystko zaczęło mu tak łatwo wychodzić?

- Dobra, chodźmy na dół, bo niedługo musimy ruszać - oderwał się od swoich myśli i poszedł w stronę drzwi z Ronem depczącym mu po piętach.

Wszyscy pozostali znajdowali się już w kuchni. Harry stanął pod ścianą i obserwował zachowanie innych. Było mu przykro, bo nie mógł pozbyć się myśli, że to on był winny całej tej sytuacji. Przecież gdyby Voldemort nie chciał go zabić, to jego przyjaciele nie byliby w niebezpieczeństwie.

Uczucie smutku potęgowało miejsce ich przeprowadzki. Harry nie chciał wracać do Kwatery Głównej. Na Grimmauld Place wszystko przypominało mu Syriusza. Nie wiedział, czy był gotów zmierzyć się z przeszłością, a najgorsze było to, że nie miał na to żadnego wpływu. Czemu los się tak na mnie uwziął? - pomyślał.

 Jeszcze rano był szczęśliwy, że był w Norze razem z przyjaciółmi, że będzie mógł poćwiczyć nowe zaklęcia... A teraz? Za chwilę znowu będzie mieszkał w miejscu, które wywoływało tylko złe wspomnienia.

- Dobra, to chyba wszystko, co powinniśmy wziąć. Molly, kochanie, jesteś gotowa? - zapytał pan Weasley.

- Tak… chyba tak...  - odpowiedziała cicho kobieta.

- A wy, dzieciaki?

- Tak - odpowiedzieli chórem.

- Tato, jak wy zamierzacie to zabrać? Przecież tu jest mnóstwo kartonów! - zauważył Ron.

- Użyjemy zaklęcia zmniejszającego. Powinieneś już je znać, prawda? - zapytała pani Weasley. Denerwowała ją cała sytuacja, więc łatwo się irytowała.

Pan Weasley zignorował zachowanie swojej żony, wiedząc, że ta bardzo cierpiała z powodu przeprowadzki. Wolał nie denerwować jej bardziej, dlatego machnął różdżką i wszystkie kartony uległy zmniejszeniu, a następnie znalazły się w jego kieszeni. To samo spotkało kufry jego dzieci i ich przyjaciół.

- Panie Weasley, jak my się tam dostaniemy? - zapytał Harry.

- Świstoklikiem, który przeniesie nas w pobliże Kwatery. Kawałek będziemy musieli przejść, bo nie możemy wylądować przed domem. - Mężczyzna odpowiedział na pytanie i w tym samym czasie spojrzał na zegarek. - Wielkie nieba! - krzyknął. - Zaraz aktywuje się świstoklik! Szybko, złapcie tę gazetę! - Zebrani podbiegli do trzymanego przez niego przedmiotu.

Chwilę później Harry poczuł, jak jego stopy odrywają się od ziemi. Kątem oka dostrzegł minę pani Weasley, która nie pogodziła się jeszcze z koniecznością wyprowadzki. Nie miał jednak czasu dłużej się nad tym zastanawiać, bo poczuł uderzenie o ziemię. Początkowo miał wrażenie, że upadnie, jednakże udało mu się zachować równowagę.

Spojrzał na swoich przyjaciół i zauważył, że oprócz niego tylko pan i pani Weasley stali na nogach. Był w szoku, ponieważ pamiętał swoją ostatnią podróż za pomocą tego środka transportu. Wtedy on również wylądował na ziemi.

Widząc, że pan Weasley pomagał wstać Ginny, Harry otrząsnął się ze swoich myśli i podbiegł do pozostałych, żeby zrobić to samo.

Chwilę później zmierzali w kierunku Grimmauld Place. Kiedy znaleźli się przed domami z numerami 11 i 13, wszyscy zaczęli intensywnie myśleć o wejściu do Kwatery. Wówczas ukazał im się kolejny dom - z numerem 12.

- Kochani, wchodźcie, szybko! - poganiał ich pan Weasley.

Dom wyglądał trochę inaczej, niż Harry zapamiętał. Nie był już tak ciemny i mroczny. Przeszło mu nawet przez myśl, że z chęcią by w nim został, gdyby nie fakt, że przypominał mu o jego zmarłym ojcu chrzestnym.

Ruszyli w kierunku kuchni, gdy drzwi od salonu otworzyły się i stanął w nich profesor Dumbledore. Staruszek spojrzał na nich z uśmiechem.

- Cieszę się, że już jesteście. Właśnie miałem rozpocząć zebranie - powiedział.

Państwo Weasleyowie skinęli głowami i weszli do salonu.

 - Witajcie, kochani, mam nadzieję, że wakacje mijają wam dobrze? - Uśmiechnął się do młodzieży. - Wybaczcie, ale nie mam czasu z wami dłużej porozmawiać. Proszę, udajcie się na górę i nie podsłuchujcie. Rzuciłem na drzwi zaklęcie nieprzenikalności - dodał, puszczając im oczko, po czym zamknął drzwi.

Tak jak zasugerował dyrektor, poszli na górę do pokoju, który zajmowali Harry i Ron Rozsiedli się na łóżkach i zaczęli rozmowę na temat bieżących wydarzeń.

* * *

- Witajcie! Zwołałem to zebranie, ponieważ otrzymałem informację, że Voldemort zamierza zorganizować kilka napaści. Ofiarami mają być członkowie Zakonu Feniksa. Niestety nie wiemy którzy dokładnie. Proszę was, abyście zachowali wszelkie środki ostrożności i jak najlepiej zabezpieczyli swoje domy - powiedział Dumbledore. - Molly, Arturze - zwrócił się do państwa Weasley. - Mam nadzieję, że wybaczycie mi nakaz natychmiastowej przeprowadzki, ale w tych okolicznościach bylibyście najbardziej zagrożeni. Proszę, zatrzymajcie się tutaj, a my w międzyczasie pomyślimy co dalej.

- Oczywiście, rozumiemy - powiedział pan Weasley. Jego żona cały czas była przygnębiona.

- Cieszę się - odpowiedział szczerze staruszek. - A teraz czas na raporty... Severusie?

Wywołany mężczyzna podniósł się ze swojego miejsca i głosem wypranym z emocji, zaczął mówić:

- Czarny Pan… - tymi słowami zebranie rozpoczęło się na dobre.

Po dwóch godzinach Dumbledore ponownie powstał ze swojego miejsca i powiedział:

- Myślę, że na dzisiaj to wszystko. Następne spotkanie odbędzie się za dwa tygodnie. Tonks, Alastorze, czekam na wasze raporty. 

Po tych słowach członkowie zakonu zaczęli opuszczać pomieszczenie.

- Remusie, poczekaj chwilę - powiedział jeszcze staruszek.

- O co chodzi, Albusie? - zapytał Lupin.

- Spotkajmy się jutro o dziesiątej, rzecz jasna w moim gabinecie. Odnaleziono testament Syriusza.

Mężczyznę zamurowało.

- Będę na pewno - odpowiedział tylko i wyszedł.

~ ~ ~ ~ 

Następny rozdział powinien pojawić się w przyszłą sobotę, jednakże najprawdopodobniej termin ten ulegnie zmianie. Dzisiaj nie jestem w stanie wskazać konkretnej daty. Liczę, że wyrobię się najpóźniej do 12 kwietnia.
Beta: Seya (dziękuję!)