ROZDZIAŁ XIV

Nadszedł nowy dzień. Błonia Hogwartu tonęły we mgle, chociaż sytuacja powoli zaczęła się zmieniać i z każdą kolejną minutą widoczność stawała się lepsza. Ponadto zapowiadała się dobra pogoda, gdyż słońce nieśmiało wysyłało promienie w kierunku ziemi. Było jeszcze stosunkowo wcześnie, więc zamek i okoliczne tereny otaczała niczym niezmącona cisza.

W jednej z hogwardzkich sypialni właśnie obudził się zielonooki brunet. Nie czuł się najlepiej, ponieważ doskwierał mu koszmarny ból głowy. Z nadzieją, że to tylko chwilowy stan, chłopak nie podnosił się z łóżka. Leżał z zamkniętymi oczami, próbując przypomnieć sobie wydarzenia z poprzedniego dnia.

Po kilkunastu minutach stwierdził, że pamiętał praktycznie wszystko. Luki w pamięci zaczynały się dopiero po opuszczaniu wieży Gryffindoru.

Harry miał nadzieję, że po wyjściu z dormitorium nie zrobił niczego głupiego i szybko wrócił do pokoju. Modlił się również o to, że zrobił to sam, a nie z pomocą jakiegoś nauczyciela. Wolał nawet nie myśleć, co by się działo, gdyby ktoś złapał go pod wpływem alkoholu.

W dalszym ciągu leżał, nie otwierając oczu. Chciał się nacieszyć tym, że w końcu nadeszła wymarzona sobota i czekało go tylko przeprowadzenie poboru do drużyny. Westchnął na myśl o tym obowiązku i właśnie miał podnieść się z łóżka, gdy niespodziewanie stało się coś dziwnego – poczuł, że ktoś położył rękę na jego nagim torsie.

Momentalnie wzrosło mu ciśnienie. Coś było nie tak, ale bał się sprawdzić co. Spróbował więc uspokoić oddech i myśleć racjonalnie. Pocieszał się, że może ponownie wylądował w łóżku Mike'a.

Mimo usilnych starań, pozytywne myślenie mu nie pomogło i nie potrafił się opanować. Czuł w kościach, że był to fatalny znak, ale liczył, że przynajmniej nie zrobił tego, czego obawiał się najbardziej.

Powoli otworzył oczy. Pierwszą rzeczą, którą zauważył, było to, że nie znajdował się w swojej sypialni. Miał złe przeczucia, ale i tak spuścił wzrok na osobę, która niedawno wtulała się w jego ciało. Postać spała na brzuchu, więc widać było tylko jej blond włosy. A więc to nie Cho - pomyślał Harry i odetchnął z ulgą.

Radość, która go ogarnęła, nie trwała jednak długo, gdyż chwilę później na jej miejscu pojawiło się rosnące przerażenie. Jeżeli tajemniczą osobą nie była Krukonka, to nie miał powodów, żeby być szczęśliwy.

Czując, że serce zaraz wyskoczy mu z piersi, postanowił przekręcić śpiącą osobę i poznać jej tożsamość. Nie musiał jednak tego robić, bo w tym samym czasie nieznajomy obrócił się na bok.

Gdy Harry dostrzegł znajomą twarz Draco Malfoya, niemal krzyknął z przerażenia. Nie, nie, nie! To nie możliwe! - Złapał się za głowę. - To chyba jakiś koszmar, a ja po prostu jeszcze śnię.

Ponownie zamknął oczy w nadziei, że po ich otwarciu znowu będzie u siebie. Przez kilka kolejnych minut w ogóle się nie ruszał, modląc się w duchu o ratunek. W końcu postanowił zaryzykować i wziąć się w garść. Nie spiesząc się, rozchylił powieki.

Gdy nie dostrzegł żadnej zmiany w otoczeniu, brutalna rzeczywistość runęła na niego z siłą, której nie powstydziłaby się porządna lawina. Jak to się mogło stać, że wylądowałem w łóżku z facetem i to jeszcze z Malfoyem? - Nie potrafił pogodzić się z prawdą i miał ochotę zawyć z bezsilności. Nie mógł udawać, że nic się nie stało. Jedynym sensownym rozwiązaniem wydawała się ucieczka.

Nie miał innego pomysłu, więc gwałtownie zerwał się z łóżka, nie dbając o to, że mógł obudzić Ślizgona. W biegu założył ubranie i ruszył w stronę drzwi. Musiał jak najszybciej opuścić to miejsce.

Gdy położył rękę na klamce, usłyszał:

- Już uciekasz? - Głos Malfoya świadczył o tym, że chłopak nie do końca kontaktował z rzeczywistością i był na etapie pół snu, pół jawy.

- Jeszcze się pytasz? - zapytał zaskoczony Harry, odwracając się w jego stronę.

- Nie rozumiem - odpowiedział szczerze chłopak, podnosząc się na rękach. - Myślałem, że coś się miedzy nami zmieniło.

- Słucham? - Harry nie mógł uwierzyć w to, co słyszał. - Ja byłem pijany! Uważasz, że gdybym myślał racjonalnie, to zrobiłbym coś takiego!? - krzyknął.

Malfoy nie odpowiedział, bo zabolały go słowa, które padły z ust Harry'ego. Miał nadzieję, że ich wczorajsze spotkanie zakończyło długoletnią wojnę i teraz znajdowali się na drodze do przyjaźni. Niestety znowu się pomylił.

- Czy to moja peleryna? - zapytał nagle Harry, dopiero teraz dostrzegając wiszący na oparciu krzesła płaszcz.

- Tak.

Gryfon podbiegł po niego, a kiedy miał go już w rękach, narzucił go na siebie i ruszył w stronę wyjścia.

- Poczekaj! - krzyknął Malfoy. - To nie tak jak myślisz! My nie… - drzwi zamknęły się z hukiem. - ...robiliśmy niczego złego - dodał ciszej. - Kurwa! - zaklął i ponownie rzucił się na łóżko.

* * *

Mike obudził się bardzo wcześnie. Koszmary nie dawały mu spać. Rzeczywistość okazała się jeszcze gorsza, ponieważ Harry w dalszym ciągu nie wrócił do sypialni.

Blondyn bał się, że przyjaciel mógł zrobić coś głupiego lub wpaść w jakieś tarapaty. W tej chwili bardzo żałował, że w nocy za nim nie poszedł. Wydawało mu się, że i tak nie miałby szans na znalezienie bruneta, skoro ten dużo lepiej znał zamek. Próbował się pocieszyć, że przynajmniej Harry nie spotkał żadnego nauczyciela. Gdyby tak się stało, to już dawno siedziałby w pokoju i wściekałby się, że dostał szlaban.

 Gdy Mike podniósł się z łóżka gotowy wyruszyć na poszukiwania, usłyszał dźwięk otwieranych drzwi i zobaczył, że do pokoju wszedł Harry.

- Gdzie ty byłeś!? - Pomimo wybuchu odetchnął z ulgą na widok przyjaciela. - Wiesz jak się bałem, że coś ci się stało? Albo że zrobiłeś coś głupiego?

Harry lekko się skrzywił.

- Zrobiłem - powiedział tylko, po czym szybko wziął coś ze swojego łóżka i pobiegł do łazienki.

Słowa Harry'ego zdziwiły Mike'a. Przestraszył się nie na żarty, więc pobiegł za przyjacielem. Zrobił to jednak zbyt wolno, gdyż ten zdążył już zamknąć drzwi. Nie mając innego wyjścia, cicho zapukał.

- Harry, wszystko w porządku?

Cisza.

- Harry! - Dobijał się dalej.

- Przestań walić, bo głowa mi pęknie - warknął brunet, ale otworzył drzwi i Mike wszedł do łazienki.

- Co się stało?

- Nie ważne, nie chcę o tym mówić - mruknął Harry i zaczął się rozbierać.

Mike w ciszy przyglądał się przyjacielowi. Miał naprawdę złe przeczucia. Nie wiedział, co się stało, a fakt, że Harry zachowywał się dziwnie, był strasznie frustrujący. Co więcej zżerały go wyrzuty sumienia, że przez nieodpowiedzialne zachowanie przyjaciel wpadł w jakieś tarapaty. Modlił się tylko, żeby nie było to nic poważnego i nic, co wiązałoby się z Cho.

Kilkanaście minut później Harry skończył kąpiel i zaczął wycierać się ręcznikiem. Gdy był już suchy, bez słowa podszedł do umywalki i sięgnął po szczoteczkę do zębów. Nałożył na nią niewielką ilość pasty i zabrał się za mycie zębów.

- Przepraszam. - Mike niespodziewanie przerwał ciszę, sprawiając, że Harry zamarł.

- Za co? - zapytał po chwili.

- Za wczoraj i za to, do czego się przyczyniłem. Nie wiem, o co chodzi, ale czuję się winny. Zrobiłeś to pod wpływem alkoholu.

- Przestań - przerwał mu Harry. Czuł się wystarczająco źle i nie chciał, żeby dodatkowo o wszystko obwiniał się jego przyjaciel. - To ja, głupi, polazłem gdzieś w środku nocy.

- Ale...

- Dość! - warknął. - Nie zrobiłeś niczego złego, więc przestań się obarczać. A jeżeli chcesz poczuć się lepiej, to powiedz mi, czy zostało jeszcze trochę Ognistej?

- Dlaczego pytasz?

- Muszę o wszystkim zapomnieć. - Te słowa jeszcze bardziej przeraziły Mike'a. Chciał zapytać, co się takiego stało, ale rosnąca w gardle gula mu to uniemożliwiła.

- Myślisz, że to rozwiąże twoje problemy? - zadał inne pytanie.

- Nie, oczywiście, że nie. Na pewno nie pomoże, ale przynajmniej pozwoli zapomnieć. Naprawdę tego potrzebuję. - Zamilkł na chwilę. - Muszę sobie wszystko przemyśleć.

- To nie jest najlepszy pomysł.

- Nieważne. Na trzeźwo nie dam rady ogarnąć, jak do tego doszło.

- Doszło do czego? - Mike się przeraził. - Harry, czy ty… - Niepewnie spojrzał na przyjaciela. -  Czy ty przespałeś się z Cho?

- Oczywiście, że nie! - Brunet wzdrygnął się na samą myśl, że mógłby zrobić coś takiego. Chociaż z drugiej strony może lepiej, gdyby znalazł się w łóżku z Cho. -  Rozmawialiśmy wczoraj na ten temat.

- Przepraszam, próbuję tylko zrozumieć - usprawiedliwiał się Mike.

Harry podrapał się po głowie. Zastanawiał się, czy wyjawić przyjacielowi prawdę.

- Dobra, powiem ci, ale musisz obiecać, że nikomu tego nie powtórzysz - powiedział po chwili.

 Mike kiwnął głową.

- Obudziłem się w łóżku u… Malfoya.

- Co!? - Mike otworzył ze zdziwienia usta. Nie wiedział, jak powinien zareagować w takiej sytuacji, więc zdecydował się postawić na humor. - Nie mówiłeś, że podobają ci się faceci - zażartował.

- Zwariowałeś? Przecież mam dziewczynę. - Nie takiej reakcji się spodziewał. - Czy słyszałeś, co powiedziałem? Spałem z Malfoyem! - Sam nie wiedział, po co to podkreślał.

- Tak, słyszałem - odpowiedział Mike. - Zrozum, że zaskoczyła mnie ta wiadomość.

- Mike, czy ty siebie słyszysz? - zapytał Harry. Zaczął tracić cierpliwość, a ponieważ i tak był w złym humorze, nie zauważył, że Mike się z nim droczył i w ten sposób chciał rozładować atmosferę. - Jestem całkowicie heteroseksualny! - krzyknął, jakby chciał przekonać samego siebie.

- Dobra, wyluzuj. Nie mam nic przeciwko temu.

- Mike! Nie rób ze… - Harry zamilkł, bo uświadomił sobie, że może jednak przyjaciel miał rację. W końcu przespał się z facetem. - Nie mogę być gejem, skoro jestem z Cho! - Nie mógł pogodzić się z myślą, która przed chwilą pojawiła się w jego umyśle.

- Nie rozumiem, czym się przejmujesz.

- Naprawdę ci to nie przeszkadza? - zapytał Harry. Wyglądał na bardzo wstrząśniętego.

- Nie, a dlaczego miałoby?

- Chociażby z tego powodu, że spałem z tobą w jednym łóżku.

- Daj spokój. - Mike wzruszył ramionami i nieznacznie się uśmiechnął. - To była kwestia tego, że przyszedłeś w nocy i nie miałem wolnego pokoju, a nie wypadało, żebyś spał na podłodze.

- Co nie zmienia faktu, że spaliśmy razem - podsumował Harry.

- Nie szukaj problemów tam, gdzie ich nie ma. - Podniósł się z wanny. - Hej! - krzyknął po chwili. - Może to samo zrobiłeś z Malfoyem? Może tylko spaliście w jednym łóżku?

- Nie wiem, niczego nie pamiętam.

- To idź i porozmawiaj z nim.

- Oszalałeś?! Nigdy w życiu! - krzyknął. - Wiesz co, chodźmy lepiej na śniadanie - dodał już spokojnie.

* * *

Trzy godziny później Harry stał na stadionie quidditcha, mając na sobie swój sportowy strój. Na tegoroczne eliminacje zgłosiło się wielu Gryfonów. Istniało jednak ogromne prawdopodobieństwo, że nie wszyscy byli zainteresowani dołączeniem do drużyny, tylko pojawili się na boisku, licząc na darmową sensację. Mimo tego Harry nie miał prawa zabronić im udziału w poborze, dlatego pozwolił im zostać, niechętnie, ale jednak.

- Sonorus! - Rzucił zaklęcie, żeby wszyscy go dobrze słyszeli. - Cisza! - krzyknął. Na stadionie momentalnie zrobiło się cicho. - Jak wiecie, poszukiwani są pałkarze, ścigający i obrońca. - Poczuł, że stres powoli z niego schodził i wszystko wydawało się coraz łatwiejsze. - Podzielcie się na grupy w zależności od tego, na jakiej pozycji chcielibyście grać.

Gdy tylko skończył mówić, od razu powstało niemałe zamieszanie. Część Gryfonów, w której znajdowali się również pierwszoroczni, była tak przerażona, że nie wiedziała, co ze sobą zrobić. Harry popatrzył na nich z politowaniem, czując, że marnują tylko jego czas.

- Zanim przejdziemy do konkretnych zadań, proszę, żeby w każdej grupie powstały trzyosobowe zespoły. Za chwilę zademonstrujecie mi swoje umiejętności w lataniu - wyjaśnił.

Tym razem Gryfoni szybciej się zorganizowali i bez większych problemów sprostali postawionemu zadaniu.

- Pierwsza grupa, zapraszam! - krzyknął Harry.

W ten sposób minęła pierwsza godzina eliminacji. Na wstępie odpadło kilkanaście osób, bo w ogóle nie umiały latać na miotle. Byli również tacy, którzy radzili sobie dość dobrze, ale robili to tak niepewnie, że w momencie konieczności wykonania innej czynności, nie daliby sobie rady, więc także pożegnali się z marzeniami o należeniu do drużyny.

Kiedy test latania dobiegł końca, Harry postanowił zacząć drugi etap od wyboru pałkarzy. Osobami, które ubiegały się o tę pozycję byli sami chłopcy, dlatego wiązał z nimi ogromne nadzieje. Niestety, obserwując pierwszych zawodników, bardzo się rozczarował.

Grupka zmniejszała się w zastraszającym tempie, więc zaczął się denerwować, że nie znajdzie nikogo odpowiedniego na to stanowisko. Na szczęście okazało się, że jeden chłopak z czwartej klasy radził sobie całkiem nieźle. Był średniego wzrostu, miał czarne włosy i przeciętną sylwetkę.

- Jak się nazywasz? - zapytał Harry. Próbował ukryć uśmiech, ale ulga, że udało mu się znaleźć jakiegoś zawodnika, była tak wielka, że nie za bardzo mu to wyszło.

- Peter Wings - odpowiedział chłopak.

- Dobrze, stań tutaj. - Wskazał mu odpowiednie miejsce i wrócił do eliminacji.

Następny zawodnik okazał się kompletną katastrofą. Trzymając pałkę zachowywał się, jakby nie wiedział, do czego służyła. Harry patrzył na niego z politowaniem, modląc się o cierpliwość. Chłopak naprawdę działał mu na nerwy i w pewnym momencie przeszedł sam siebie. Kiedy tłuczek nadlatywał w jego stronę, wziął zamach, chcąc odbić piłkę, ale nie trafił w nią, przy okazji wypuszczając kij, który poszybował w stronę trybun. Harry próbował powstrzymać swoje odruchy, bo miał ochotę do niego podlecieć i przywalić mu w głowę. Zrezygnował z tego pomysłu, bo jako kapitan powinien się odpowiednio zachowywać. Podziękował więc chłopakowi i poprosił następnego kandydata.

Okazało się, że musiał trochę poczekać, żeby znaleźć drugiego pałkarza. Nie spodziewał się, że będzie to tak trudne. Niestety było, bo kolejne osoby pobijały rekordy beznadziejności. Jeden chłopak, prawdopodobnie drugoklasista, na widok tłuczka podskoczył i spadł z miotły. Harry musiał opatrzyć mu ranę i usztywnić złamaną kończynę, zanim wysłał go do Skrzydła Szpitalnego.

- Ferula! - Na nodze chłopaka pojawiła się deseczka, wokół której był owinięty bandaż. - Zabierzcie go do pani Pomfrey - zwrócił się do kolegów nieszczęśnika. Nie zdążył dodać niczego więcej, ponieważ podszedł do niego Mike.

- A ty jeszcze tutaj? - zapytał blondyn.

- Cześć - przywitał się. - Czuję, że w tym tempie nie skończę do jutra.

- To nie przeszkadzam. - Mike uśmiechnął się szeroko. - Jak coś, to będę na trybunach. Może przy okazji poderwę Hermionę - dodał.

- Okej - odpowiedział i zachichotał pod nosem na myśl o minie adorowanej przyjaciółki.

Pół godziny później Harry'emu w końcu udało się znaleźć drugiego pałkarza. Był nim wysoki chłopak, o brązowych włosach. Harry kojarzył go, bo chodził do klasy Ginny.

- Alex, prawda?

- Tak.

- Nazwisko?

- Freedom.

- Dobrze. - Odwrócił się. - Peter! - zawołał i po chwili wywołany nastolatek do niego podbiegł, po czym stanął obok Alexa. - Witajcie w drużynie. - Uśmiechnął się, ściskając im ręce. - Weźcie miotły, bo będziecie brać udział w dalszej części eliminacji.

Chłopcy kiwnęli głowami i poszli po sprzęt.

- Teraz czas na ścigających. Proszę, żeby nadal były trzyosobowe zespoły - zwrócił się do pozostałych Gryfonów, którzy nadal czekali na swoją kolej. - Proszę pierwszą trójkę! - krzyknął.

Rozpoczął się wybór ścigających.

Harry oceniał styl i płynność lotu, celność podania i zgranie z pozostałą dwójką, a także umiejętność omijania tłuczków. Musiał przyznać, że dokonał doskonałego wyboru pałkarzy. Chłopcy byli świetnie zgrani i posyłali piłki w odpowiednim kierunku i z odpowiednią siłą.

Po obejrzeniu pierwszych trójek, brunet wypatrzył kilka osób. Postanowił jednak wstrzymać się z decyzją do końca, gdyż istniała możliwość, że ktoś będzie od nich lepszy.

Pół godziny później ostatnia grupa skończyła swój pokaz. Harry zarządził kilkuminutową przerwę, bo musiał dokładnie wszystko przemyśleć. Odszedł na bok i razem z Katie Bell zaczął przeglądać notatki, które robił podczas testu.

Kilkanaście minut później ponownie zawołał ścigających. Po zażartej dyskusji z Katie, dokonał wyboru. Bardzo cenił sobie zdanie koleżanki, która, bądź co bądź, była w drużynie dłużej niż on, dlatego wziął sobie jej rady do serca.

- Słuchajcie! - zwrócił się do tłumu. - Ty, na końcu, zamknij się, albo spadaj stąd! - krzyknął do jakiegoś chłopaka. - Razem z Katie uznaliśmy, że najlepszymi dzisiaj były: Amanda Screen i Ginny Weasley! Reszcie dziękujemy, możecie już iść!

Tłum odrzuconych powoli schodził z boiska, mamrocząc coś pod nosem.

- Okej. - Odwrócił się do dziewczyn. - Teraz wszystko zależy od was. Oczywiście waszym zadaniem będzie wbijanie goli. Każda ma wykonać po dwa strzały. Chciałbym, żeby to były wyprowadzone akcje, a nie karniaki. Wszystko jasne?  - Ścigające kiwnęły głowami. - Świetnie. - Uśmiechnął się. - Proszę pierwszego obrońcę!

W ten sposób rozpoczął się ostatni etap eliminacji. Na szczęście ubiegało się o niego tylko kilka osób. Niestety wśród nich był również Ron. Harry postanowił go jednak nie dyskryminować i dać mu szansę. W końcu dobro drużyny było najważniejsze.

Trzech pierwszych kandydatów było beznadziejnych. Jeden nie obronił żadnego strzału, a pozostali tylko po jednym. Harry od razu im podziękował. Następny w kolejności był jakiś siódmoklasista. Udało mu się obronić trzy strzały, ale zrobił to jakoś niepewnie. Kolejne osoby okazały się całkiem dobre. Dwóm chłopakom udało się nawet obronić pięć strzałów, choć mieli z tym naprawdę wiele problemów.

W końcu nadszedł czas na Rona. Rudzielec miał niepewną minę, kiedy wsiadł na miotłę i poleciał w kierunku pętli. Harry z kamiennym wyrazem twarzy przyglądał się jego zmaganiom.

Chłopak poradził sobie dobrze. Bez problemu obronił pierwsze strzały i dopiero później miał małe trudności, ale udało mu się z nich wybrnąć i skończyło się tak, że obronił wszystkie rzuty.

- Myślę, że po tym występie wybór obrońcy jest oczywisty! - krzyknął Harry. - Drużyno, zapraszam do szatni, a reszcie dziękuję.

Harry jako pierwszy opuścił boisko. Poczekał, aż wszyscy się zejdą i kiedy Ron zamknął drzwi, powiedział:

- W przyszłym tygodniu odbędzie się pierwszy trening. Powiadomię was o tym indywidualnie, jak tylko ustalę grafik. - Na chwilę zamilkł, zastanawiając się, czy powinien jeszcze coś powiedzieć. - Myślę, że na dzisiaj to tyle. Chyba że macie do mnie jakieś pytania? - zapytał, ale nikt się nie odezwał. - Świetnie, tutaj macie szafki. - Wskazał na prawo. - A tam są łazienki - dodał.

Wszyscy podziękowali mu za udane eliminacje i zaczęli się rozchodzić.

- Ron, chciałbym zamienić z tobą słówko - powiedział Harry, zanim rudzielec zdążył wyjść.

Chłopak niechętnie się odwrócił i poczekał, aż zostanie w pomieszczeniu sam na sam z Harrym.

- Posłuchaj, dostałeś się do drużyny, bo byłeś najlepszy. Chcę ci tylko powiedzieć, że jeżeli będziesz tak grał, to nie stracisz pozycji, mimo że się do siebie nie odzywamy. Jednak ostrzegam, że jeżeli nie będziesz mnie słuchał na treningu, to szybko stąd wylecisz. Czy wszystko jasne? - zapytał.

- Tak - odpowiedział Ron.

- Świetnie. W takim razie możesz już iść.

Kiedy rudzielec wyszedł z szatni, Harry rozebrał się, włożył ubrania do szafki i poszedł pod prysznic. Co prawda dzisiaj za bardzo się nie zmęczył, ale po treningu zawsze lubił wziąć orzeźwiającą kąpiel.

* * *

Pół godziny później Harry siedział już w Wielkiej Sali. Gdy zobaczył, że w drzwiach pojawiła się Cho, od razu podniósł się ze swojego miejsca, podszedł do niej i bez skrępowania pocałował ją w usta.

- Hej. - Uśmiechnął się. - Masz dzisiaj jakieś plany?

- Umówiłam się z Mariettą - odpowiedziała Krukonka.

- Nie mogłabyś tego przełożyć na później? - zapytał, powstrzymując jęk.

- Nie za bardzo. - Pokręciła głową i złapała go za rękę. - Wiesz, jaka ona jest.

- Tak, pamiętam aż za dobrze - odpowiedział Harry i sam nie wiedząc dlaczego, poczuł, że ogarnęła go niewyobrażalna złość. - Idiotka - mruknął pod nosem.

- Przestań! - warknęła Cho, ponieważ usłyszała jego słowa. - I bardzo cię proszę, nigdy więcej tak o niej nie mów! - Zdenerwowała się.

- Dlaczego nie? Przecież wiesz, co nam zrobiła. - Wyrwał dłoń z uścisku dziewczyny. - Gdyby chociaż wyraziła skruchę, że wsypała nas wszystkich, to może zmieniłbym o niej zdanie.

- Nie znasz jej! - Krukonka dalej broniła swojej przyjaciółki. - Marietta jest wspaniałą dziewczyną!

- Tak, oczywiście. - Harry pokręcił głową, nie wierząc, że po tym wszystkim Cho nadal spotykała się z tą fałszywą zołzą. - Powiedz, czy masz wielu wybitnych przyjaciół , którzy kablują na swoich? - zapytał drwiąco. - Poza tym sama ostatnio nie wyrażałaś się o niej w samych superlatywach.

- Daj spokój, każdy popełnia błędy.

- Oczywiście, ale trzeba umieć się do nich przyznać, czego ona nigdy nie zrobi. Dobrze, że Hermiona rzuciła zaklęcie, bo nawet nie wiedzielibyśmy, kto się wygadał.

- No tak, znowu ta Hermiona! Czy ty musisz na okrągło o niej gadać? Tylko Hermiona to, Hermiona tamto. A może z nią kręcisz na boku, co? - zdenerwowała się Cho.

- Przestań się wydzierać, bo połowa sali nas słucha! - syknął Harry, powoli tracąc cierpliwość i czując, że dobry humor z niego ulatuje. Niestety miał również rację, twierdząc, że uczniowie przysłuchiwali się ich sporowi.

- Mam to w nosie! Niech wszyscy się dowiedzą, że mnie zdradzasz! - lamentowała Cho.

- Przestań robić z siebie pośmiewisko! Nigdy nie dałem ci powodów, żebyś tak myślała, więc daruj sobie te tanie teksty - warknął Harry.

- Słucham? A kto ciągle gada o innej dziewczynie? - wykrztusiła, brzmiąc, jakby się miała zaraz rozpłakać.

- Ona jest moją przyjaciółką i dobrze o tym wiesz! A może wiedziałabyś, gdybyś miała dla mnie więcej czasu! Ale oczywiście nie, bo po co? Lepiej siedzieć przed lustrem i gapić się w swoje puste odbicie?! - Harry już całkowicie stracił nad sobą kontrolę. - Wydaje mi się, że to nie ma sensu i powrót do ciebie był olbrzymim błędem. Przykro mi, ale z nami koniec! - krzyknął.

- Nie możesz ze mną zerwać!

- Nie? To patrz! - warknął i odszedł od stołu Krukonów.

Cho poczerwieniała na twarzy. Czuła się poniżona, bo jeszcze nigdy nie zerwał z nią żaden chłopak. Spojrzała ze złością na Harry'ego, ale ten nawet nie odwrócił się w jej stronę.

Pewna osoba, która siedziała przy innym stole, z radością patrzyła na rozgrywającą się scenę.

Draco Malfoy liczył na to, że rozstanie Pottera z tą idiotką sprawi, że ich kontakt stanie się łatwiejszy. Oczywiście po ostatnim incydencie nie będzie to prostsze, ale na pewno wykonalne.

 Ślizgon wciąż nie rozumiał, jak Harry mógł pomyśleć, że w tamtą noc go wykorzystał. Owszem, może i był Malfoyem, ale nawet oni nie uwodzili pijanych. Zresztą Draco wolał dziewczyny i cnota Pottera była przy nim bezpieczna.

* * *

- Spektakularne widowisko - zadrwiła Hermiona, kiedy Harry usiadł przy ich stole.

- Masz rację. - Przez chwilę patrzył na przyjaciółkę wilkiem, lecz szybko się zrehabilitował. - Bądź łaskawa mi tego nie wypominać - dodał bez cienia emocji w głosie.

Szatynka uśmiechnęła się, ale zgodnie z jego prośbą, już niczego nie powiedziała.

- A co się stało? - dopytywał się Mike. On nie był jak Hermiona i tak łatwo nie odpuszczał.

- Miałem jej dość. Stwierdziłem, że nie mam ochoty jej przelecieć, więc po co to ciągnąć?

Hermiona zakrztusiła się sokiem

- Harry! - Oburzyła się. - Nie bądź wulgarny!

- Daj spokój, żartowałem. - Na widok miny przyjaciółki, zaśmiał się głośno. - Nie z tego powodu z nią zerwałem.

- Więc z jakiego?

- W ogóle nie miała dla mnie czasu. Zresztą wydaje mi się, że chciała mnie tylko zaciągnąć do łóżka. Może, gdybym się zgodził, to dalej bylibyśmy razem.

- Co? - Hermiona wyglądała na naprawdę zdziwioną. Już nie nadążała za Harrym i kompletnie go nie rozumiała. No bo najpierw mówił, że żartował i w ogóle nie poszło im o seks, a teraz twierdził, że może gdyby uległ Krukonce, to sprawy potoczyłyby się inaczej. Totalny chaos.

- Zależało jej tylko na seksie - odpowiedział za Harry'ego Mike.

- A ty skąd możesz to wiedzieć?

- Hermiono, ile ty masz lat? - zapytał Harry. - Takie rzeczy się po prostu wie - dodał.

Szatynka otworzyła usta z zamiarem wypowiedzenia jeszcze kilku słów, lecz po chwili je zamknęła. Doszła do wniosku, że nie chciała wiedzieć niczego więcej. Zresztą na myśl o wgłębianiu się w tak prywatne sprawy dostawała ciarek.

- Nie ważne - powiedziała tylko i wróciła do swojego poprzedniego zajęcia – czytania podręcznika do transmutacji.

Przez chwilę panowała między nimi cisza. Przez ten czas głównie zajmowali się posiłkiem, tylko Harry uważnie przyglądał się Hermionie.

- Mike, zmieniłem plany - powiedział nagle.

- Hmm? - Blondyn zmarszczył brwi, bo niczego nie zrozumiał.

- Musimy wciągnąć do tego Hermionę. Niech się trochę wyluzuje! - Zaśmiał się.

- Zaraz, zaraz. - Szatynka podniosła głowę, gdy tylko usłyszała swoje imię. - Nie wyraziłam na nic zgody!

- I nie musisz - odpowiedzieli razem chłopcy.

- Żeby ci było raźniej, weźmiemy jeszcze Ginny. Poczekajcie, zaraz wrócę - powiedział Harry, po czym wstał i poszedł do rudowłosej dziewczyny. Chwilę porozmawiał z przyjaciółką i niedługo potem był już z powrotem.

- Okej, zgodziła się. - Uśmiechnął się. - Hermiono, o dwudziestej w Pokoju Życzeń.

- Gdzie? - spytał Mike.

- Spoko, zabiorę cię. Zresztą musimy załatwić prowiant.

- No, to ja rozumiem. - Zawtórował mu blondyn, dopiero teraz rozumiejąc, co przyjaciel miał wcześniej na myśli.

* * *

- Ile jeszcze mamy na nich czekać? - Hermiona zwróciła się do Giny, która razem z nią czekała pod Pokojem Życzeń.

- Nie wiem. - Rudowłosa wzruszyła ramionami. - Widocznie mieli z czymś problem, a przypominam ci, że planowali coś załatwić - odpowiedziała. Domyślała się, o co chłopakom mogło chodzić, ale zdecydowała się nie dzielić z przyjaciółką podejrzeniami w obawie, że mogłoby jej się to nie spodobać.

Niedługo potem, kiedy obie były już naprawdę zirytowane, rozległ się dźwięk kroków i zza rogu korytarza wyszli chłopcy.

- Czołem - przywitał się Mike. - Mamy nadzieję, że za bardzo się nie stęskniłyście?

- Usychałyśmy z tęsknoty - stwierdziła Ginny, na co wszyscy wybuchnęli głośnym śmiechem.

- Lepiej wejdźmy do środka, bo może tu przywiać Filcha - powiedział Harry i zaczął się przechadzać wzdłuż ściany. Kiedy się zatrzymał, ich oczom ukazały się ogromne czarne drzwi.

- Wchodźcie. - Weszli do Pokoju Życzeń.

Zgodnie z sugestią Harry’ego, pomieszczenie przybrało kształt pokoju z komikiem,  niewielkim stołem i czterema fotelami.

- Harry, o jakim prowiancie mówiłeś? - zapytała Hermiona, kiedy wszyscy zajęli swoje miejsca.

- O tym - odpowiedział i postawił na stole dwie butelki Ognistej Whisky Ogdena.

Hermiona wytrzeszczyła oczy.

- O nie! - krzyknęła zbulwersowana. - Jesteśmy w szkole!

- To co?

- Chyba sobie żartujesz? - Nie wierzyła, że przyjaciel wpadł na tak szalony pomysł. Przecież alkohol był surowo zakazany w Hogwarcie. - To, że mogą nas złapać i możemy za to wylecieć! - Na samą myśl o wydaleniu ze szkoły, miała na plecach ciarki.

- Jesteśmy w Pokoju Życzeń. Nikt tu nie wejdzie, jeśli nie wie, o czym ktoś pomyślał. A wierz mi, że żaden nauczyciel na to nie wpadnie.

- Harry, wiesz, że nie piję.

- A w wakacje, to co? - Hermiona miała nieugiętą minę, więc dodał - Jak chcesz. Ginny, a ty? - Zwrócił się do rudowłosej.

- Czemu nie?

- Ginny! - zaprotestowała Hermiona.

- No co? - Wzruszyła ramionami. - Czasami też mogłabyś trochę wyluzować.

- Dlaczego wszyscy mnie do tego zmuszacie?

- Ponieważ jesteśmy twoimi przyjaciółmi i czasami trzeba ci pomóc, bo nie potrafisz cieszyć się młodością - wytłumaczył Mike.

- Ja nie umiem cieszyć się młodością? Zaraz zobaczycie! - Hermiona złapała się na haczyk. Może Mike nie znał dobrze Hermiony, ale zdążył już zauważyć, że jeżeli ktoś krytykował sposób jej bycia, to momentalnie się uginała. - Harry, polewaj- zażądała.

- Jak sobie życzysz. - Uśmiechnął się i puścił Mike’owi oko.

- Ale co będzie, jak nas złapią? - zapytała. Mimo że zgodziła się napić, to nadal nie opuszczały jej wątpliwości.

- Nie złapią, a jeżeli chcesz wiedzieć, to wczoraj błąkałem się pijany po zamku i jak widzisz, nic mi nie jest.

- Słucham? - krzyknęła, krztusząc się sokiem, który chwilę wcześniej pojawił się na stole. - Co robiłeś!?

- Na początek napijmy się za nową drużynę Gryfonów - Harry wzniósł toast, zupełnie ignorując Hermionę.

Szatynka chwilowo odpuściła temat, więc wszyscy stuknęli się szklankami i wypili wszystko do dna.

- Przydałaby się jakaś muzyka - stwierdził Mike.

Zgodnie z jego wolą na stoliku obok pojawiła się wieża stereo. Ginny włączyła radio i wstała z fotela.

- Harry, zechciałbyś uczynić mi tę przyjemność? - zapytała, chichocząc pod nosem, jak jakaś nastolatka, która spotkała swojego największego idola.

- Z największą ochotą - odparł.

* * *

Godzinę później impreza rozkręciła się na dobre. Mimo że byli tylko we czwórkę, to świetnie bawili się w swoim towarzystwie. Po pewnym czasie Hermiona pozbyła się wszelkich hamulców i szalała w rytm muzyki. W zasadzie wszyscy wygłupiali się na prowizorycznym parkiecie i dopiero, gdy z głośników leciała jakaś wolniejsza piosenka, z powrotem siadali przy stole. W międzyczasie rozmawiali na różne tematy, czasami dowcipkując lub wymieniając się plotkami.

Harry rozlewał właśnie następną kolejkę, gdy Hermiona powiedziała:

- Nie, ja już nie mogę - zaprotestowała, bujając się w fotelu. - Chcę się tylko bawić! – dodała po chwili, zrywając się z miejsca. Gwałtowny odruch spowodował, że zachwiała się niebezpiecznie i w obawie przed upadkiem, ponownie opadła na fotel.

- Może faktycznie tobie już wystarczy - mruknął Harry. On trzymał się całkiem dobrze, podobnie jak Mike.

- Jak wy to robicie, że możecie tyle wypić i nic wam nie jest? - spytała Ginny, łapiąc się za głowę. Już zaczynała czuć skutki zabawy, nie domyślając się, że później będzie tylko gorzej. Z jednej strony można ją było zrozumieć. Zapewne wydawało się jej, że jeżeli w wakacje była na imprezie, piła równie dużo i potem czuła się dobrze, to teraz będzie podobnie. Niestety to tak nie działało. Alkohol uderzał do głowy, a jak szybko – z tym bywało różnie.

- Jesteśmy facetami, a faceci mają to we krwi - wyjaśnił Mike.

- Harry, zatańczmy! - krzyknęła nagle Hermiona.

- Poczekaj, za chwilę. - Próbował się wymigać.

- Nie, ja chcę teraz! - Podniosła się z fotela. - Ooo... To jedna z moich ulubionych piosenek!

- To chodź. - Harry ustąpił i złapał ją za rękę. Hermiona wtuliła się w jego tors i poruszała się w rytm muzyki. Jak na osobę pijaną, robiła to całkiem dobrze.

Tańczyli jeszcze przez jakiś czas, lecz z każdą minutą Hermiona traciła siły, aż w końcu zaczęła przysypiać w jego ramionach.

- Myślę, że czas zwijać imprezę - stwierdził Harry, wyciągnął z kieszeni różdżkę i rzucił odpowiednie zaklęcie.

- Co zrobiłeś? - Mimo że Hermiona przysypiała, to zawsze była wyczulona na magię.

- Zaklęcie Kameleona. - Uśmiechnął się. - Chyba jakoś musimy wrócić do wieży?

- Uhm - mruknęła, po czym rozwaliła się na fotelu i ponownie zamknęła powieki.

- Idziemy, bo ona zaraz padnie - zaśmiała się Ginny.

Mike wziął szatynkę na ręce i poczekał, aż Harry zbierze resztę ich rzeczy. Chwilę potem razem opuścili Pokój Życzeń.

~ ~ ~ ~

No i mamy kolejny rozdział.:) Przeczuwam, że nie spodoba się Wam to, że Harry nie spróbował dogadać się z Draco. No cóż, był w zbyt dużym szoku, żeby myśleć o czymś innym niż ucieczce. Mogę jednak śmiało powiedzieć, że ta sytuacja była kolejnym momentem, który przyczyni się do zamiany stosunków między chłopakami. W końcu Draco bardzo na tym zależy i nie odpuści.:)

Jestem również ciekawy, jak zareagujecie na wiadomość, że Harry zerwał z Cho? Mam nadzieję, że zwolennicy Krukonki mi to wybaczą. Przyznam się, że ani przez chwilę nie miałem zamiaru połączyć ich na stałe. Mam inne plany, ale o tym dowiecie się w odpowiednim czasie.:)

 A teraz odpowiedzi na komentarze. Zanim jednak to zrobię, standardowo bardzo za nie dziękuję.:)

Natalia: Cieszę się, że rozdział Ci się spodobał. Czy takiej reakcji spodziewałaś się po Harrym?xd

Maja: Bardzo dziękuję.:) To duży komplement.:)

Ruciakowa: No cóż, Hermiona zawsze lubiła wszystko wiedzieć. Może czasami przesadzam z jej zachowaniem, ale ma to konkretny cel.:) Zresztą Harry'emu i reszcie też się to nie podoba, więc na pewno tak tego nie zostawią. Co zrobią, żeby Hermiona wyluzowała? Na razie tego nie zdradzę, ale chętnie dowiem się jaki Ty masz pomysł.:)

Chciałaś, żeby Harry zerwał z Cho? Mówisz i masz.xd Jeśli chodzi o zachowanie Harry'ego, to możemy uznać, że nie myślał racjonalnie, skoro miał we krwi trochę procentów.:D

Seya: Ależ nie ma za co. Należało Ci się, w końcu poświęcasz wiele czasu, żeby poprawiać moje błędy.:) Przy okazji dziękuję również za sprawdzenie tego rozdziału.:)

Właściwie Ty również wiesz, co myślę, bo zdarza się nam dyskutować o danym rozdziale i moich niezrealizowanych pomysłach. Mimo to muszę się odnieść do paru rzeczy.:D

 Mike może ma cechy Ślizgona, ale w końcu Harry też je ma, a jest w Gryffindorze. Hermiona z kolei świetnie nadawałaby się na Krukonkę. Uznajmy, że Tiara też popełnia błędy, zresztą nie mógłbym rozdzielić Harry'ego od jego nowego przyjaciela.:D

Jeśli chodzi o skrytość Harry'ego, to moim zdaniem nie powinniśmy mu się dziwić. W końcu stosunkowo od niedawna przyjaźni się z Mikiem i może trochę się boi, że ich znajomość szybko się skończy. Pamiętajmy, że Ron wielokrotnie się od niego odwracał i Harry potrzebuje czasu, żeby uświadomić sobie, że Mike to nie Ron i może mu w pełni zaufać.:) 

Hermiona to Hermiona. Zawsze uważała się za trochę lepszą od innych. Mimo jej wad, bardzo ją lubię. Harry i spółka również, więc trochę nad nią popracują w przyszłości.:)

Zgadzam się również, że Harry od dawna powinien przyjaźnić się z Draco, dlatego w przyszłości prawdopodobnie do tego dojdzie.:)

Joanna: To był wyłącznie pomysł Mike'a. Hermiona jeszcze nie jest na takim etapie, żeby w ten sposób wyciągać informacje.:) Mam nadzieję, że kiedy przyjaciele nad nią popracują, stanie się trochę bardziej wyluzowana i zmieni swój sposób patrzenia na świat.

Była Cho i już jej nie ma.xd Pojawi się jednak w późniejszych rozdziałach. Co zrobi? Czy będzie chciała się zejść z Harrym, czy na nim zemścić? Nie odbiorę Wam tej przyjemności i niczego nie zdradzę.:)

W najbliższym czasie Ron nie dorośnie. Zresztą nie wiem, czy w ogóle to nastąpi w moim opowiadaniu. W każdym razie czekają go ciężkie czasy...

No i na koniec mam dla Was złą wiadomość. Mamy wakacje, ładną pogodę i ogólnie wszystko jest w porządku, ale... 

Na razie nie będzie dalszej części. Seya ma wolne i nie ma możliwości sprawdzić kolejnego rozdziału. Nie miejmy jej tego za złe, w końcu ma swoje życie i też potrzebuje odpoczynku. Nie chcę wstawiać niczego bez konsultacji, bo czasami nie dostrzegam głupot i absurdów, które wkradają się do tekstu. Z tego powodu przewiduję, że kolejny rozdział pojawi się dopiero w sierpniu. Na razie jeszcze nie wiem kiedy, ale...

Zachęcam do tego, żebyście w miarę regularnie zaglądali na mojego bloga, bo przygotowałem dla Was coś innego. Za jakiś czas pojawi się miniaturka, w której poznamy trochę inne oblicze Hermiony. Na razie nie będę się rozwodził na ten temat, wyjaśnię wszystko przy publikacji. Mam nadzieję, że mi to wybaczycie i ten drobny przerywnik zadowoli Was na tyle, że nie będziecie cierpieć z powodu braku kolejnego rozdziału.:)